Предыдущая публикация
✵ѦҞ✵ ✵
Добавил видео
04:54
Երեկո էր:
Սենյակի մի անկյունում նստած էր նա`միջահասակ, սև մազերով, թխադեմ, խոշոր աչքերով տասնհինգամյա Լիլիթը:Սենյակում տիրում էր կատարյալ լռություն: Լիլիթը նայում էր մի կետի և կամաց լաց էր լինում: Մենակ էր….
Հյուրասենյակից լսվում էին ծիծաղի ձայներ, իսկ աղջիկը դրանց ուշադրություն չէր դարձնում: Ինչո՞ւ էր լալիս, ի՞նչն էր նրան ստիպում արտասվել:
Հանկարծ լսվեց հեռախոսի զանգը:
-Ալո՜:
-Բարև ձեզ, Ժաննա՛ քույրիկ:
-Բարև, Մերի՛ ջան:
-Մի րոպեով կփոխանցե՞ք Լիլիթին:
-Հիմա…Լիլի՛թ,արի՛ հեռախոսի մոտ. Մերին է:
Աչքերն արագ սրբելով, ժպիտը դեմքին` մոտեցավ հեռախոսի մոտ:
-Հա, Մերի ասա:
-Կիջնե՞ս, զբոսնենք:
-Ո՛չ, կներես.տրամադրություն չունեմ:
-Լավ:
-Մի րոպե, Մերի՛, կարո՞ղ ես գալ մեր տուն:
-Լավ
загрузка
Показать ещёЛевая колонка
О группе
Фото из альбомов