Хонаводаи намуна

Дар дини мубини Ислом, умеду орзӯ ҷойгоҳи баланде дорад.
Баъзеҳо хеле зуд аз раҳмати Худо ноумед шуда ва даст аз талош бармедоранд.
Ҳаргиз аз талош барои расидан ба аҳдофамон маъюсу ноумед нашавем; чун касе, ки ба Худо ва раҳматаш эътиқод дошта бошад, ноумед намешавад:
وَلا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا يَيْئَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ
“Аз раҳмати Худо ноумед мабошед, зеро ҷуз гурӯҳи кофирон касе аз раҳмати Худо ноумед намешавад.” (Сураи Юсуф, ояти 87)
Худованд барои ғалаба бар ноумедӣ роҳҳое пешниҳод додааст:
— сабр ва истодагӣ:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ
“Эй касоне, ки имо

Қуръон
Ва дуруд бар ў, рўзе ки зода шуд ва рўзе ки мемирад ва рўзе ки зинда барангехта мешавад![1]
Ва салом бар ман рўзе ки зода шудам ва рўзе ки мемирам ва рўзе ки зинда барангехта мешавам![2]
Ҳадис
1. Имом Боқир (а): Эй фарзанди рўзҳои сегона: он рўз, ки дар он зода шудӣ, он рўз, ки дар қабрат фуруд меоӣ ва он рўз, ки ба сўи Парвардигорат берун меоӣ. Эй вой бар ў аз он рўзи бузург!
2. Имом Боқир (а) ҳангоми табрик ба хотир фарзанддор шудани касе: Аз Худо мехоҳам, ки ўро бо ту ва пас аз ту ҷонишини шоистаи ту қарор диҳад, зеро фарзанд ҷонишин падар дар зиндагию марги ўст.
3. Имом Содиқ (а): Бузургтарин рўзи инсон, рўзе аст, ки зода мешавад ва кўчактарин рўзи ў, рўзе аст, ки мемирад.
4.

1.Паёмбари Худо (с): Рӯзи ҳафтум фарзандонатонро бо хатна пок кунед, зеро мояи тамизию покизагии бештар ва рӯиши шитобзадатари гушт аст ва замин чиҳил рӯз аз бавли шахси хатнанашуда, олуда мешавад.[1]
2.Имом Ҳасан (а): Рӯзи ҳафтум фарзандонатонро хатна кунед, зеро мояи покизагии бештар ва рӯиши зудтари гўшт аст ва замин бавли хатнанашударо нописанд медорад.
3.Имом Содиқ (а): Хатна кардани писар аз суннат аст, вале хатна кардани духтар аз суннат нест.
4.Китоби ман лояҳзуруҳ-ул-фақеҳ ба нақл аз Мурозим ибни Ҳаким: Имом Содиқ (а) ҳангоми хатнаи писарбачча фармуд: Бигўед: «Бор Илоҳо! Ин суннати ту ва суннати паёмбари туст, ки дурудат бар ў ва хонадони ў бод. Ва ин пайравии мо аз ту ва паёмбар

Паёмбар (с): Бартарии ҷавони ибодатпеша, ки дар наврасӣ ба ибодат рўй овардааст, бар пироне, ки дар бузургӣ ба ибодат рўй овардаанд, монанди бартарии паёмбарон бар дигар мардум аст.
Паёмбар (с): Худованди азза ва ҷалла мефармояд: «Ҷавони мўътақид ба қазо ва қадари ман, хушнуд аз китоби ман, қаноаткунанда ба рўзии ман ва раҳокунандаи хостаҳои нафс ба хотири ман, монанди яке аз фариштагони ман аст».
Паёмбар (с): Худованди Бузург ҷавонеро, ки ҷавонияшро дар роҳи бандагии Худо сипарӣ кунад, дўст медорад.
Имом Боқир (а): Иброҳим (а) мўи сафеде дар риши худ дид. Фармуд: «Сипос Худовандеро, ки Парвардигори ҷаҳониён аст. Он ки маро ба ин син расонид ва як лаҳза нофармонияшро накардам».
https://

Барои раҳоӣ аз бемории рӯҳии ҳасад ва ҳасодат аввал бояд решаҳо ва ангезаҳои ҳасодатро бишиносем; Чунончи решаҳои ҳасад батаври куллӣ иборатанд аз: 1 худпарастӣ ва худписандӣ (, ки инсон ҳама чизи худро писандида бидонад. Худписанд, зиштиҳои аъмолу рафтори нописандидаашро хуб дониста ва худро аз дигарон бартар медонад), сифати палангӣ (, ки паланг худро болотар аз ҳама мебинад ва ҳасад, шахси ҳасудро палангсифат мекунад) 2 такаббур ва худфурӯшӣ, ба иборат дигар бузургифурӯшӣ аст, ва агар ҳасад аз такаббуру хидписандӣ реша бигирад, ҳасудии хатарнок мешавад. 3 бухл, ки аз хайррасондан ба дигарон дареғ намояд. 4 ҳирсу тамаъ.
Қадами дигар он аст, ки инсон бо ислоҳи нигариши худ ба тавҳид ва бов

Мо дар ҷомеаи иҷтимоӣ зиндагӣ мекунем, ки ҳаркас як одоб ва усуле дорад. Яке аз ин одоб, чигунагии муошират бо падару модар аст. Шахсе омад назди Паёмбар(с) ва пурсид: Мешавад ба мо бигӯед падару модар шаъну мқомашон чист? Паёмбар(с) фармуданд: Падару модар биҳишти ту ҳастанд ва падару модар ҷаҳаннами ту ҳастанд, ҳам метавонанд биҳишт рафтани туро фароҳам кунанд ҳам метавонанд ҷаҳаннам рафтани туро фароҳам кунанд.
Имом Содиқ (а) дар ин бора мефармоянд: Рӯзи қиёмат пардае аз пардаҳои биҳишт канор меравад ва ҳар соҳиби рӯҳе бӯи биҳиштро (ҳатто) бо 500 сол фосила истишмом мекунад. Магар як гурӯҳ. Пурсидам онҳо кистанд? Фармуд: Озордиҳандагони падару модар.
Дар баёни дигар дорем, ки Расули Худ

Яке аз муъзалоти бузурге, ки мутаасифона боиси эҷоди талхӣ дар зиндагиҳои шахсӣ ва хонаводагии бисёре шудааст, таваҷҷуҳ ва амал кардан ба васвос аст. Бояд донист, ки таваҷҷуҳ ба васвос осори бади зиёде дорад, ки ҳатто мумкин аст инсонро барои ҳамеша аз доираи имон ва зиндагии солим берун созад!
Васвосро дар як нигоҳ метавон навъе таваҷҷуҳи хос ва беш аз ҳад дар коре донист, ки дар зеҳн ва ё амал, инсонро дучори мушкилоти гуногуне месозад; Дар ин замина матлабе аз марҳуми Кошифулғитоъ дар мавриди осор ва натоиҷи васвос вуҷуд дорад, ки матлаби ҷомее аст. Эшон мефармояд:
«Васвосе, ки дар сураи Нос, Парвардгор ба паноҳ бурдан аз он амр намуд иборат аст аз ҳолате дар инсон, ки монеи субот ва ит

Маҳорати муқобила бо фишори асабӣ
Зиндагӣ дар дунёи модерн бо фишорҳои рӯҳӣ ва равонии бисёре ҳамроҳ аст. Агар ин фишорҳо беш аз ҳадд ба тӯл анҷомад, бар зиндагии афрод таъсири манфӣ мегузорад ва заминасози бурузи мушкилоти ҷиддӣ мешавад. Бо омӯхтани ин маҳорат, афрод ҳаяҷонҳои мусбат ва манфиро дар худ ва дигарон мешиносанд ва саъй мекунанд вокунише нишон диҳанд, ки ин авомил мушкиле барои онҳо эҷод накунад.
Маҳорати мудирияти ҳаяҷон
Ҳар инсоне дар зиндагии худ бо ҳаяҷонҳои гуногуне аз ҷумла ғам, хашм, тарс, хушҳолӣ, лаззат ва мавориди дигар мувоҷеҳ аст, ки ҳамаи ин ҳаяҷонҳо ба зиндагии ӯ таъсир мегузорад. Шинохт ва маҳор ин ҳаяҷонҳо, ҳамон мудирияти ҳаяҷон аст. Барои касби ин маҳорат, ф

– Қабл аз ҳар чиз аз зуд қазоваткардан парҳез кунед.
– Иттифоқи рух додаро бо дидгоҳи мантиқӣ ва воқеъбинона аз ҷиҳатҳои мухталиф баррасӣ кунед.
– Аз ба вуҷуд омадани бадгумонӣ ва бадфаҳмӣ ҷилавгирӣ кунед.
– Ба мавзӯъ аз дидгоҳи тарафи муқобил бингаред, ки ин ба маънои дарки авотиф ва эҳсосот, андешаҳо ва афкори ӯст.
– Дар ҳангоми қазоват фақат ба манофеи фардӣ фикр накунем балки таваҷҷуҳе ба манофеи муштарак дошта бошед.
– Риояти эҳтироми худ ва тарафи муқобил дар тамоми мароҳили шууни зиндагӣ ҳатто дар тарҳи шикоятҳо, як масъалаи ҳаётӣ аст.
– Аз ба кор бурдани калимаҳои тунд ва тавҳиномез, ки фоидае ҷуз эҷод ва барангехтани ҳисси нафрат дар он вуҷуд надора