Крыўда мужа
Не дарую сабе ніколі,
Што за жонку ўзяў педагога.
Увесь час аддае яна школе
Мне ж, няшчаснаму, анічога.
Яснай ранічкай не пацешыць
Ні яечняю, ні аладкай
Лён свой ля трыльяжа расчэша
І маланкаю на заняткі.
У трынаццаць гадзін пазвоніць,
Каб адзін без яе абедаў,
Ёй жа трэба займацца сёння
Замацоўваннем вучнёўскіх ведаў.
І ўжо прыйдзе тады дадому,
Калі сонца за лес сядае
Мужу ўвагі няма, вядома,
У мой бок і не паглядае.
Да суседа пайсці ахвота,
А яна – бач, які прыткі
Суп звары, як няма работы,
Пакуль я ўсе праверу сшыткі.
Ой і цяжка, мае браточкі,
Мне вучоба даецца гэта.
З бульбы здзекуюся ў куточку,
І як вучань чакаю лета.