Бир одам туш кўрибди. Тушида уни катта арслон қуваётган экан. Сўнг у одам дарахтга чиқиб баланддаги шохга ўрнашиб олибди. У пастга қараганида, арслон уни хали хам кутиб турганини эди. Шунда одам ўзи ўтирган шохни бошига қаради. У ерда иккита каламуш у ўтирган шохни атрофида тинмай айланиб шохни кемиришаётганини кўрди.
Каламушларнинг бири қора, иккинчиси оқ ранг эди. Бу кетишда шох тез орада қулаши аниқ эди.
Кейин у одам қўрқинч билан яна пастга қаради ва у ерда айнан у қулаб тушадиган жойда катта қора
илон оғзини очиб, у одамни кутиб ётганини кўрди. Одам яна ушлаб олишга у бу нарса бормикин дея
атрофига қаради. Ёнида асал ари уяси турган шохни кўрди. Ундан асал томчилари оқиб турарди.
Янги келинчак қайнонаси келиб ўтирган дастурхон устидан энсасини қотириб туриб кетди. Унинг бу қилиғи эрига ғалати туюлди.
- Нимага дастурхондан турдингиз, хоним? Сизга нимадир ёқмадими? - деди.
Аёл:
- Ойингизнинг қўллари кир экан. Иштаҳам бузилиб, кўнглим айниб кетди!
- Шу сабаб турдингизми? Ҳўп, нима қилиш керак, азизам? Айтинг!
- Ойингиз ўзи овқатлансин! Биз билан бир дастурхон узра ўтирмасин! Бундан кейин уни биз билан бирга кўришни хоҳламайман!
- Хўп, хўп бўлади. Бугундан эътиборан, ойим алоҳида, ўзлари ўтирадилар. Лекин мен, сиз айнан онамнинг биз билан таомланишларидан эмас, бир уйда яшашларидан ҳам қалбингиз сиқилаётганини сезяпман. Сизга қолса, онам биз билан яшамасалар, а?
-