Дарагія мае! З надыходам самай прыгожай пары года - зімы. Дзялюся з вамі чарговымі сваімі вершаванымі радкамі.
ЗІМА
Зачарованы я табой, зіма.
І нават, неяк неспакойны.
Штодня п'яніць мяне дурман
І белы твой убор дастойны.
Ты толькі не слабей, прашу!
У палон адлізе не здавайся.
Мароз табе крычыць:"Трашчу",
А ты яму скажы: "Старайся".
Тваю дачку мяцеліцу люблю,
Яна мяне да творчасці натхняе.
З ёй пры сустрэчы я пяю,
А мроіцца, што разам мы спяваем.
Ты духам моцная, зіма,
Не плач, калі на вуліцы цяплее.
Вазьмі сваю ўладу ў кулак
І адпусці гуляць завею.
Зноў пабываў там, дзе пачалося жыццё. І, ведаеце, неяк на душы лёгка і спакойна. Відаць, зарадзіўся энергіяй малой Радзімы і напісаў чарговы верш.
СПОВЕДЗЬ
Сустрэла вёска ўсіх сваіх дзяцей,
І ветла прыняла ў свае ахапкі.
Іх бачыць хочацца часцей,
Каб далажыць жыццевыя парадкі.
Бо ж рэдка едзем да яе старой,
Штодзённых спраў у кожнага хапае.
Глядзім на вёску з жалем і журбой:
" Мы вінаватыя што рэдка заязджаем".
А сэрца б'ецца з вёскаю ў такт,
З грудзей выскаквае, здаецца.
Тут чалавек любы як брат,
Сваім да скону дзён ён застаецца.
Вёска адмысловы гід,
Яе пейзажы ў час былы вяртаюць.
Зялёны з квецені садоў прыкід
Нас сілай жыватворнай надзяляе.
Я сын твой, Гошчава мае,
І споведзь гэ
Зноў пабываў там, дзе пачалося жыццё. І, ведаеце, неяк на душы лёгка і спакойна. Відаць, зарадзіўся энергіяй малой Радзімы і напісаў чарговы верш.
СПОВЕДЗЬ
Сустрэла вёска ўсіх сваіх дзяцей,
І ветла прыняла ў свае ахапкі.
Іх бачыць хочацца часцей,
Каб далажыць жыццевыя парадкі.
Бо ж рэдка едзем да яе старой,
Штодзённых спраў у кожнага хапае.
Глядзім на вёску з жалем і журбой:
" Мы вінаватыя што рэдка заязджаем".
А сэрца б'ецца з вёскаю ў такт,
З грудзей выскаквае, здаецца.
Тут чалавек любы як брат,
Сваім да скону дзён ён застаецца.
Вёска адмысловы гід,
Яе пейзажы ў час былы вяртаюць.
Зялёны з квецені садоў прыкід
Нас сілай жыватворнай надзяляе.
Я сын твой, Гошчава мае,
І споведзь гэ