Залатыя дзянёчкі тыя,
Што ў далёкім дзяцінстве былі,
Як крынічанькі кроплі святыя,
Яны ў моры жыццёвым сплылі.
І вяртаешся – не, не вярнуцца
Хоць на хвілю якую назад,
Азіраешся – ды азірнуцца
Выпадае на стомлены сад.
Толькі вокнаў адцвілыя вочы
Запрашаюць у хату зайсці,
І парог пасівелы прарочыць
Аскялепкі маленства знайсці.
Галасы і гаворку да рання…
Каб самоту перамагчы,
Назначаю з дзяцінствам спатканне,
Абяцаю бліноў напячы.
Не такіх, можа, смачных, як мама
Нам уранку на святы пякла,
Але гэта вяртанне таксама
Да найроднага ў свеце цяпла.
Залатыя дзянькі, залатыя,
Вас вітаю бусліным крылом,
Беражэ вас, мае дарагія,
Наш бацькоўскі засмучаны дом.
О, вісакосны год, ты нарадзіў
Маю прыгожую настаўніцу. І гэта
Табе і свету усяму наўздзіў,
І ў тым няма вялікага сакрэту,
Што Мсціж, Валокі і, вядома, Мрай
Яе сустрэлі радаснай усмешкай,
Наш з вамі любы і знаёмы край,
Дзе родныя, найлюбейшыя сцежкі
У лес, да возера, да кветкавых лугоў,
Там бегала і Ніначка дзяўчынкай.
Ад смелай Мрайкі, ад нямых стагоў
У Мінску раптам маміна крывінка.
І ўспамінае тут суседзяў дабрату,
Што і ў вайну апошняю скарынкай
Дзяліліся. Як партызанкай вернай на пасту
Стаяла. Не адна цяпер хвілінка
Праносіцца, нібыта ўчора сон…
А прамінула сто гадоў. Паверыць
Вам цяжка. Я ў думках з вамі сёння ва ўнісон,
І добра, што ад
Усе падзеі за апошні месяц толькі станоўчыя: 100 год маёй настаўніцы,
Выступ у Акадэміі кіравання пры прэзідэнце, сустрэча ў кватэры Надзеі Бронскай з таленавітымі і цікавымі людзьмі, мае 69 гадоў у коле сваёй сям’і