Луньков Глеб Алексеевич, 05.09.2006 г.р., Белорусско-Российский университет, инженерно-экономический факультет
Категория участника: Студент.
Название конкурсной работы: "Сэрца, аддадзенае людзям".
“Я меў шчасцейка нарадзіцца на зямлі крывічоў…”
В.І.Ермаловіч
Бывае часам так у жыцці, што чалавек нараджаецца пад шчаслівай зоркай, імя якой Талент. І менавіта гэта зорка асвятляе жыццё не толькі таго, хто пад ёй нарадзіўся, а і ўсіх тых, хто сутыкнуўся са шчасліўцам.
Валянцін Іванавіч Ермаловіч. Заслужаны дзеяч культуры Беларусі. Даволі значная частка жыцця гэтага чалавека прайшла на Магілёўшчыне. Яго імя часта гучыць у нашым доме, калі маці ўспамінае пра сваю тэатральную маладосць.
Дзяцінства Валянціна Іванавіча, жыццёвы шлях якога пачаўся 17 сакавіка 1925 года, прайшло ў цудоўных мясцінах, поўных маляўнічасці і паэзіі: вёска Малыя Навасёлкі Дзяржынскага раёна Мінскай вобласці, гісторыя якой багатая на слаўных людзей. Менавіта тут нарадзіліся браты Ермаловічы, якім суджана было прынесці вялікую карысць ¬ Беларусі: Лявон Іванавіч, вядомы настаўнік; Мікалай Іванавіч, гісторык, які самаадданай працай абудзіў вялікую цікавасць беларусаў да сваёй гісторыі і гісторыі сваіх каранёў; Валянцін Іванавіч, заслужаны работнік культуры Рэспублікі Беларусь, артыст, выкладчык акцёрскага майстэрства.
Да вайны Валянцін Іванавіч скончыў 9 класаў. У час вайны паваяваў у партызанскім атрадзе, з 1944 года ў Чырвонай арміі, з баямі прайшоў Заходнюю Беларусь, Польшчу, Усходнюю Прусію, Нямеччыну. Чатыры разы быў паранены, адзін раз бацькі атрымалі пахаванку. І нават на брацкай магіле каля хутара Чары, што на Беласточчыне, сярод імён загінуўшых ёсць і яго імя.
Скончыўшы вайну на Эльбе, В.І.Ермаловіч вяртаецца ў Дзяржынскі раён, каб працягнуць вучобу ў 10 класе. А там…
Яшчэ да вайны школьны настаўнік Якуб Валашэвіч заўважыў незвычаўныя акцёрскія здольнасці свайго вучня, напрарочыўшы яму тэатральны лёс. Так яно і сталася. 1946 год, акцёрскі факультэт Беларускага дзяржаўнага тэатральна-мастацкага інстытута. Яго настаўнікамі былі вядомыя артысты Беларусі: Яўген Міровіч, Канстанцін Саннікаў, Дзмітрый Арлоў…
Атрымаўшы дыплом, працуе спачатку акцёрам у тэатры Пінска, а потым у Магілёўскім абласным драматычным тэатры. З 1956 года лёс звязаў Валянціна Ермаловіча з Магілёўшчынай назаўсёды. Спачатку ён выкладчык асноў рэжысуры і майстэрства акцёра Магілёўскага вучылішча культуры. З 1978 года – рэжысёр Краснапольскага народнага тэатра Магілёўскай вобласці. Менавіта падчас работы Ермаловіча гэты тэатр перажываў часы найвышэйшага росквіту. А потым была праца ў аматарскіх тэатрах горада Магілёва. Дзякуючы Валянціну Іванавічу, тэатр Палаца культуры Магілёўскага завода штучнага валакна атрымаў адзін з першых аматарскіх тэатраў званне “народны”.
Пасля былі доўгія гады работы ў Магілёўскім гарадскім цэнтры культуры, дзе В.І.Ермаловіч быў кіраўніком народнага тэатра і тэатра аднаго акцёра. Вельмі любіў сустракацца з моладдзю, бо з моладдзю звязваў будучыню сваёй Беларусі. Выступленні свае наладжваў у студэнцкіх аўдыторыях, школьных класах, бібліятэках, музеях, сустракаўся з калегамі і настаўнікамі. На памяць чытаў паэму Я.Коласа “Новая зямля”.
Валянцін Іванавіч умеў жартаваць і сам паважаў гумар, бо без гумару, лічыў ён, чалавечае жыццё нічога не варта. Таму кожны год летам адпраўляўся ў Аўцюкі на свята гумару са сваімі новымі пастаноўкамі. Валянцін Іванавіч стаяў ля вытокаў адраджэнскага руху на Магілёўшчыне. І, як сапраўдны сын сваёй зямлі, на сваёй зямлі размаўляў толькі па-беларуску. Спектаклі ставіў толькі беларускія і толькі на беларускай мове, за што іншы раз яго называлі дзіваком. Гэта былі спектаклі не толькі вядомых аўтараў, але і творы мясцовых драматургаў, творы, якія друкаваліся ўпершыню. Вучні Валянціна Іванавіча і сёння працягваюць яго справу: Алег Загароўскі, з лёгкай рукі якога народны тэатр атрымаў назву “Валянцін”, узначаліў тэатр В.І.Ермаловіча пасля яго смерці. Іншыя вучні працуюць рэжысёрамі розных народных тэатраў Беларусі.
За сваю дзейнасць В.Ермаловіч узнагароджаны Граматай Вярхоўнага Савета БССР. Ён лаўрэат прэміі Ленінскага камсамолу Беларусі, лаўрэат Усесаюзных фестываляў самадзейнай мастацкай творчасці. Мае ганаровае званне заслужаны дзеяч культуры Беларусі. Узнагароджаны двума ордэнамі Айчыннай вайны 2 ступені, 9 медалямі. У 1988 годзе Валянцін Ермаловіч стаў першым старшынёй магілёўскай суполкі «Марціралог Беларусі», ён адзін са стваральнікаў Магілёўскага ТБМ імя Францішка Скарыны.
Да апошніх дзён В.І.Ермаловіч знаходзіўся на рабоце. Здаецца, пайшоў з работы… 23 снежня 2004 года на 80-ым годзе абарвалася жыццё вядомага дзеяча культуры, які толькі і паспеў сказаць : “Сэрца…”
І гэта Сэрца, аддадзенае людзям, жыве зараз у нераўнадушных сэрцах магіляўчан.
Па расказах маці ведаю, што Валянцін Іванавіч збіраўся напісаць кнігу пра сваё жыццё, але не паспеў. Праўда, засталіся артыкулы В.І.Ермаловіча ў розных газетах, дзе ён расказваў чытачам пра сваё жыццё і пра ваенныя гады. У жніўні 2004 года газета “Магілёўскія ведамасці” надрукавала серыю артыкулаў Валянціна Іванавіча пад агульнай назвай “Даганяючы вайну”, дзе расказана ўся праўда пра ваенныя старонкі жыцця рэжысёра народнага тэатра.
Сваёй дзейнасцю на карысць беларусаў В.І.Ермаловіч праславіў не толькі месца свайго нараджэння, а і Магілёўшчыну, месца, дзе прайшла большая частка жыцця гэтага цудоўнага чалавека.
Вось такім паўстаў перада мной з расказаў маці заслужаны дзеяч Беларусі Валянцін Іванавіч Ермаловіч. Чалавек, які сваёй дзейнасцю на карысць беларусаў праславіў не толькі месца свайго нараджэння, а і Магілёўшчыну, месца, дзе прайшла большая частка жыцця гэтага цудоўнага чалавека.
“Чалавек жыве да тых пор, пакуль пра яго хоць хто-небудзь помніць”. Значыць, Валянцін Іванавіч Ермаловіч будзе жыць вечна, бо пра яго помніць не толькі мая маці, былая ўдзельніца народнага тэатра Валянціна Ермаловіча, але і многія іншыя людзі: тыя, хто хоць раз стаяў на тэатральнай сцэне побач з Валянцінам Іванавічам; тыя, каму Валянцін Іванавіч сустрэўся на жыццёвым шляху; тыя, хто пачуў пра Ермаловіча ад іншых. Да апошняй групы людзей адношуся і я. Памяць пра Валянціна Іванавіча перадам сваім знаёмым, дзецям.
І застанецца ў вечнасці незабыўны след чалавека, пра якога дакладна можна сказаць: “Быў беларусам!”
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев