⊰✿⊱ ს ა ი ნ ტ ე რ ე ს ო ა ა ! ! ! ⊰✿⊱

ზურა სალუქვაძე - ლოდინში დაკარგული - კარგად ვარ... შენ როგორ ხარ? იცი?.... მომენატრე, --მეც შენთან ნიავს ვატანდი შენზე ნატვრებს, - ჩემთან დრო ძალიან ნელა მიდიოდა, -- მე კი უშენოდ გული მიმდიოდა. - სიზმარში გხედავდი... კოცნას ვერ ვბედავდი, -- შენ კი ცაზე ვარსკვლავების ფონად ელავდი, - რა ძნელი ყოფილა ცხოვრება უშენოდ, -- იცი?... მეც მომბეზრდა, უთქმელად..... უენოდ!..... - მე უკვე დამავიწყდა თუ რა არის სიხარული, -- მას შემდეგ არც მე არ ვყოფილვარ მხიარული, - როგორ მომენატრე ნეტა იცოდე, -- გახსოვს შენ ჩემი... სუნთქვა რომ გიწოდე? - გახსოვს ვარდები... ეკლებში კრებული? -- მე მახსოვს თვალები..... შეყვარებული..... - მინდა ჩაგეხუტო, გულში მაკლიხარ, -- შენ კი ჩემი სულის სამყ

გაპატიო? მე რა უნდა გაპატიო, მე ვინა ვარ შენდობა რომ შემომბედო, მიტევების მოლოდინით გატანჯულმა თვალებში რომ მავედრებლად შემომხედო. მე ვინა ვარ ჩემს წინ მუხლი მოიდრიკო, ცოდვილი ვარ იქნებ თავად შენზე მეტად, თავად ვითხოვ პატიებას ღვთის წინაშე და შენს განსჯას ჩემი სიტყვით ვერ გავბედავ. გაპატიო? მე სადამაქვს მაგის ნება, თითო ცოდვა ყველა სულდგმულს გვაბადია, ჩვენ ერთმანეთს რა არ უნდა ვაპატიოთ როცა თავად ქრისტემ ჯვარცმა გვაპატია.

... თხელი, სიფრიფანა გოგო იყო. ჩემზე ერთი წლით უმცროსი იქნებოდა. ჩუმი, უპრეტენზიო და მარტოსული. ხომ არიან მარტოსული თოჯინები, რატომღაც არც მეგობრები ჰყავთ, სადმე კუთხეში დგანან ან ფრთხილად ჩამოჯდებიან ხოლმე, თავდახრილები ფრთხილად დააბიჯებენ, კონტაქტში თითქმის არავისთან შედიან, არც კლასელ ბიჭებს ეჩხუბებიან, არც რაიმე აქტივობით გამოირჩევიან. არც კი ვიცოდი , როგორ უნდა მემეგობრა მასთან, თითქმის არ ლაპარაკობდა. მოწყენილი თოჯინა იყო. დედა სხვა ქვეყანაში წასულიყო სამუშაოდ და იქედან, ლამაზ ტანსაცმელს უგზავნიდა. დიდი დრო გავიდა და მეც დამავიწყდა მისი სახელი. ერთხელ სკოლიდან სახლში მიმავალს, ამ სიფრიფანა გოგონას ხელი დაავლო ერთმა უშველებელმა კაცმა და ცოლად წაიყვანა. მე ვფიქრობდი, რომ ეს გოგო უფრო სევ

ქარია, ნაწვიმარ ქუჩას მივუყვები, ვხედავ გზის ნაპირზე ჩამომჯდარ მათხოვარს, და ვფიქრობ, ასეთი ცხოვრება კაცისა, ალბათ გულს როგორ ტკენს ჩვენს ქრისტე მაცხოვარს. ... ამ ადამიანმა თავისი ცხოვრება, ვინ იცის როგორი ტანჯვით გაიარა, გვერდით ჩაუვლიან,ზოგი თუ იცოდებს, ზოგს ნახვაც არ უნდა,წყალობა კი არა. ისიც ხომ კაცია,უფლისგან ნაშობი, რა ქნას თუ განცხრომას ის ვერ ეზიარა, ფული თუ არა აქვს,გული აქვს კეთილი, წარსული შემორჩა მას სულის იარად. გაყინულ ხელებში ხურდები უყრია, რამდენჯერ დათვალა,თან ოხვრა ამოხდა, ფულით თუ ვერ შველი ღიმილი აჩუქე, სალამი უთხარი უბრალოდ რა მოხდა. და ნახავ,როგორი იმედით მოგხედავს, სითბო ჩაუდგება საცოდავს თვალებში, იმასაც მიხვდება ფული რომ არა გაქვს, ისიც უფულობამ ჩააგდო ამ დღეში