Философия жизни™

Инро то охираша хонен да класс меарза. Як руз дар однакласник як писар бо як духтар шинос мешавад, хамчун дуст, ба гапзаниашон хафта хо мохо солхо давом кард. Баъд як руз писар духтарро хохиш мекунад, ки сураташро равон кунад. Духтар рози мешаваду равон мекунад. Писар сурати духтаро дида ба у ошик мешавад. Ба духтар мегуяд ман туро дуст медорам, духтархам рози мешавад 1 мох давом медихад ва духтар писарро хохиш мекунад ки сурататро равон кун писар инро рад мекунад ва мегуяд ту маро надида дуст медори духтар мегуяд бале дустут медорум наход чанд сол аст ки бо ту гап мезанам туро дуст надорам. Писар мегуяд ин тавр ки бошад маро дар вохури мебини. Духтар чойи вохури омада писарро интизор

Кош бороне биборад қалбҳоро тар кунад, Бигзарад аз ҳафт банди мо садоро тар кунад. Қатра - қатра рақс гирад рӯи чатри лаҳзаҳо, Ришта - ришта мӯйрагҳои ҳаворо тар кунад. Бишканад дарҳам тилисми куҳнаи ин боғро, Шохаҳои хушки бебори дуоро тар кунад. Мисли тӯфони бузурги нуҳ дар субҳе шигифт, Сарзамини синаҳо то нокуҷоро тар кунад. Чатрҳотонро бибандед, эй ба соҳил мондаҳо, Шояд ин борон, ки меборад шуморо тар кунад.

ЯК ҲИКМАТ Кӯдаки даҳсола рӯзе аз падар пурсид: – Падарҷон, агар ман ҳаждаҳсола шавам, бароям чӣ ҳадя мекунӣ? Падар гуфт: – То ҳаждаҳсолагият ҳоло вақт аст, писарам. Наздик шавад, фикр мекунам. Дар ҳабдаҳсолагияаш кӯдак ба беморхона афтод. Табибон гуфтанд, ки дилаш бемор, умеди зинда монданаш нест. Кӯдак аз падараш пурсид: – Падарҷон, оё ман мемирам? Падар аз гиряи зиёд ҷавоб дода натавонист. Кӯдак сиҳат шуда, аз беморхона ҷавоб шуд. Акнун ӯ ҷавони ҳаждаҳсола аст. Ба хона омад ва рӯи кати хобаш як пора коғазро дид. Онро ба даст гирифта хонд: – Фарзанди азизам! Дар ёд дорӣ, аз ман пурсида будӣ, ки дар ҳаждаҳсолагият ба ту чӣ ҳадя мекунам? Акнун қалбам дар бадани ту метапад. Ман ба ту қалбамро

Ба бедорӣ намеоӣ, ба хобам ой, ё модар! Ба хоби дидаи дидоркобам ой, ё модар! Сари Сарчашма ҳайрон мондаам дар ҳасрати чашмат, Ба ёди чашмаи хушкидаобам ой, ё модар! Намедонам, чӣ ҳарфе бурдаӣ бо хеш ногуфта, Ҷавобе бар саволи беҷавобам ой, ё модар! Фурўғ аз рўзгорам рафт бо рўи банури ту, Ба рўи офтобу моҳтобам ой, ё модар! Кӣ мегўяд, дилат дигар ба ҳоли ман намесўзад?! Яке бар пурсиши ҳоли харобам ой, ё модар! Ту мегуфтӣ, рубобе зан, хамўшиям забон ёбад, Кунун бар хомушистони рубобам ой, ё модар! Кӣ мебўсад китоби Озарахшатро ба ҷои ту? Ба авроқи парешони китобам ой, ё модар...

ЯК ҲИКМАТ Рӯзе подшоҳ Султон Салим дар бозор чарх мезад. Чашмаш ба кабкфурӯше мерасад. Наздаш меравад. Қимати кабкҳоро мепурсад. Нархи кабкҳо 1 танга тилло, аммо боз дар қафаси алоҳида кабке ҳаст, ки қиматашро 100 танга тилло мегӯянд. Султон Cалим мепурсад: - Чаро дигар кабкҳо 1 танга тилло, аммо ин кабки дар қафас буда 100 танга тилло? Кабкфурӯш мегӯяд: - Ин кабке, ки 100 танга тилло арзиш дорад, чунон садои ҷозибе дорад, ки дигар кабкҳоро наздаш ҷамъ мекунад ва барои дастгир кардани дигар кабкҳо бароям кӯмаки зиёде мешавад. Султон Салим 100 танга тилло дода, кабкро мехарад ва дарҳол сарашро аз тан ҷудо мекунаду мегӯяд: - Оқибати қавмфурӯш ҳамин аст! Мантиқ: Ягон баҳона хиёнатро намебахшад.

Маслихати "девонае" ба чавони зангир! . Маслиҳати «девонае» ба ҷавони зангир! Ҷавоне хост пеш аз он ки оила барпо намояд аз 100 нафар одаме ки аз ру ба руяш барояд дар ин масъала албатта маслиҳат бигирад. Ҳамин тавр у бо 99 нафар мардумон савол мекард ва онон ба у маслиҳатҳои гуногун медоданд. Акнун ҳамон як нафар монда буд. Ин замон дар ру ба руи ин ҷавон як девонае болои чубе савор пайдо шуд. Девона чубро (аспашро) тозиёна мезаду аз назди ҷавон мехост гузарад. Ҷавон ба худ фикр кард ки «охир аз девона чи маслиҳат гирам»- аммо он ки у ба худ қавл дода буд уро маҷбур сохт то девонаро боздорад ва аз у маслиҳат бигирад: - Эй бандаи Аллоҳ, ба ман маслиҳате бидех! Ман мехо

ТО ОХИРША ХОНЕН Писар: Салом чи хели? Духтар: Хубам худатон чи? П: Хуб раҳмат. Ман ба ту як гап гуфтаниям. Ман ба дигар духтар ошиқ шудам. Яъне ба қадри ишқи поки ту хиëнат кардам маро бубахш. Д: Ин гапхо шухи а? Шухи гуед илтимос! П: Не шухи не. Ин гапо рост. Хайр... Духтар писарро сахт дӯст медошт ва ҳатто барои писар ҷонашро фидо мекард. Лекин ҳар вақт ба худаш ин саволҳоро медод" Барои чи? аз чи сабаб? бо кадом айбам?" Шабу руз ба ин саволҳо ҷавоб мекофт. Ҳар руз ба писар смсҳо мефирсонд, тел мекард аммо... ҷавоб намегирифт. Ба хонаи духтар хостгориҳо меомадан. Духтар бошад ба онҳо ҷавоби радро медод. Барои он, ки аз писар умед дошт. Шабу руз аз чашмонаш ашк мерехт ва ба тақдир таслим шу

ЧАВОН: "Ало салом чихели?" ДУХТАР: "Ассалому алейкум рахмат ман хубам шумо чихел?" ЧАВОН: (бо овози гамгин) " фардо туй дорам меойи?" ДУХТАР: "Чихел хуб Иншооллох хушбахт шавед, албатта меравам." ЧАВОН: "Ту аз ин кори ман норохат нашудаи?" ДУХТАР:"Аз чи сабаб норохат шавам?" ЧАВОН:" 0хир ман туро дуст медоштам ман ба ваъдаи худ вафо накардам маро бубахш" ДУХТАР: "Чаро бахшиш мепурсед? Ман шуморо чун бародарам дуст медоштам" Туй гузашт чавон рузи туй ду чашм ба рохи духтар буд, аммо духтар наомад. Фардо хабари марги духтар ба гуши чавон расид. Чавон бехад гамгин буд. Барои дафни часади духтар чавон ба КАБРИСТОН рафта буд. Аз наздиконаш хохиш кард,ки як бор часадро кушоянд бори охир руи уро би