СЕЛО БИККУЛ

Минем әтием балачактан мине кешегә санамады. Аның миңа беркайчан да иркәләп сүз әйткәне булмады. Мин аңа күтәрелеп карарга да курка идем. Әгәр нәрсәдер ошамаса, әти мине каеш белән дә, чыбыркы белән дә ярды. Абыема авыр сүз дә әйткәне булмады. Мин үземне иң начар, сөюгә, матур сүзләргә хакы булмаган кеше, дип үстем.
Шуңа күрә 17 яшемдә, үземнән ун яшькә олы егет карагач, башымны югалттым. Аңа кияүгә чыктым. Ирем еш эчә иде. Авырга калгач, исәпкә басарга барган идем, миндә берничә җенси авыру да таптылар. Шул вакыттагы оят кичергәнем! Иремнең йөргәнен сизә-белә идем. Чөнки таңда эчке киемсез, исереп кайтып яткан чаклары еш булды. Аннан ул мине кыйный башлады. Әтидән тукмалып өйрәнгәч, шулай