Звіваюцца сцежкі-дарогі.

Мой новы верш
(сл. Алеся Ставера ) "Разумею цяпер чаму з выраю жураўлі на Палессе ляцяць".
Беларускія буслы
Разумею і я чаму кожнай вясной
Прылятаюць буслы на Палессе.
Бо сама ганаруся Радзімы красой,
Мілагучнаю моваю-песняй.
Прыляцелі ізноў, уладкоўваюць быт.
Хутка з'явяцца дзеткі цікаўныя.
Іх чакаюць лясы, неба чысты блакіт,
Краявідаў малюнкі прывабныя.
Людзі тут іх шануюць, чакаюць заўжды,
Ім будуюць буслянкі з ахвотаю.
Бачым птушак на полі, імху, ля вады...
Дзень цыбатых заняты работаю.
Яны мудрасці сімвал, дабра, чысціні,
І зямля зноў цвіце пад іх крыламі.
Абярэгам буслы прыляцяць з вышыні,
І да іх мы з намерамі мірнымі.
Бусел сімвал жыцця ў краіне маёй.
Калі пара аб гэтым папросі

Принц, ты где?
Нарядили нас, сказали:
Нужно малость подождать.
И мы долго так стояли...
Принц,ты где? Устали ждать!
Всё теряемся в догадках,
Может он о нас забыл?
Ведь всегда приходит в сказках,
А сегодня след простыл.
Бегать хочется по лужам,
В этих платьицах- нельзя!
И зачем тот принц нам нужен?
Только время тратим зря!

Прысвячаю фальклорнаму гурту "Хатовічы"
Пранікнёна, прыгожа спяваюць жанчыны,
Падгалосак званочкам узносіцца ў неба.
Для таго, каб спяваць, не шукаюць прычыны.
Для іх песня, бы ў голад кавалачак хлеба.
Ах, якімі былі мы ў юнацтве глухімі,
Да таго ж, нетактоўнымі часта былі.
І здаецца, яшчэ мы былі і сляпымі,
Хараства ў вышыванках тады не знайшлі.
Захліснула сучаснасць у поўнай нас мерцы.
Мы ў пагоні былі за якімсьці “хітом”.
А бабулі спявалі пра "рану на сэрцы…”
Пра каня, казака, што пакінуў свой дом.
Нам рабілася сумна ад песні цягучай,
Не кранала яна маладых нас тады.
Песня стала бальзамам, слязою гаючай,
Ды не стала бабуль і матуль праз гады.
Да вытокаў душа захацела вярнуцца,
Прабач

Так хочацца ўжо цёплага ласкавага сонейка, спеваў птушак, зеляніны, што і не заўважыла, як рукі самі звязалі дзяўчынку-вяснянку--яркую, сонечную і прыгожую! Калі яна вам спадабалася і хочацца парадаваць малечу, пішыце ў асабістыя паведамленні. Магу выслаць у любы куточак Беларусі.

Першацветы
Яшчэ зямелька сонцам не сагрэта,
Паўсюль вятры халодныя гуляюць.
А прыгажуні не чакаюць лета,
Прыветліва галоўкамі ківаюць.
Гляджу з замілаваннем і падзякай.
Іх сціпласць і вынослівасць кранаюць.
Ім клопат мой, як лепшая адзнака,
Прывычна рукі кветкі даглядаюць...

Доброго всем вечера, мои виртуальные друзья, гости и подписчики. Творческим людям не живётся спокойно, если их руки и мысли не заняты чем-нибудь, кроме каждодневных обыденных дел. Конечно, в первую очередь, это нужно нам самим, но как-же всё-таки радует, если находятся любители и поклонники, готовые без лишних слов приобрести и сборник поэзии, и куклу ручной работы. Завтра мои книги отправятся в Москву к хорошему человеку Владимиру, а кукла в Минск- радовать маленькую девочку.

Ветер ещё холодный, но солнышко светит ярко, как и положено в марте. В доме уже не сидится, поэтому чередую вязание с уборкой двора и придомовой территории. Недавно купили мою куколку в голубом платье и шляпке, захотелось повторить, но мои "повторы" никогда не бывают одинаковыми. Вот и эта красавица имеет свой характер и свою индивидуальность.