ТАВХИД"АКЫДА"

ШАРТХОИ ЛА ИЛАhА ИЛЛАЛЛАh САВОЛ; "Ла илаха иллаллах" чист? ЧАВОБ; Бидон эй бародар, ки "Ла илаха иллаллах" калиди бихишт аст. Маълум аст, ки хар калиде бояд дандона дошта бошад, вагарна имкон надорад, ки бо он дареро боз карда шавад. Климаи Тайиба калиди бихишт аст ва дандонахои он шартхои зерин мебошад; ШАРТИ АВВАЛ; Донистани маънои калимаи Тайиба, ки инкор намудани тамоми маъбуди ботил ва ба ягонаги шинохтани АЛЛОh таъоло мебошад. ХУДОВАНД мефармояд; "Бидон чуз АЛЛОh маъбуде бар хак нест" (сураи Мухаммад-19) Паёмбар салаллохи алайхи васаллам фармудаанд; "Хар касе бимирад ва у медонад ва икрор мекунад, ки чуз АЛЛОh-и ягона маъбуде (на дар осмонхо ва на дар замин) вучуд над

ДИН КОМИЛ АСТУ ПАЙРАВИ Эй мўъминон! Аз Худованд битарсед ва дониста бошед, ки зиндагии уммати мусалмон танҳо ва танҳо бо Ислом аст. Бақои ин миллат дар муҳофизати ин дин ва фанои он дар тарки ин дин аст. Ин миллат пойдор аст, то замоне, ки ин дин дар дили ўст ва нобуд мегардад, агар дар дилашон аз ин дин чизе намонад. Ин дастури ҳаёт ва низоми онҳост ва он сарчашмаи ифтихору иззати ўст ва Ислом хулосаи тамоми динҳо ва поёни он аст. Худовандмефармояд: ﴿ شَرَعَ لَكُم مِّنَ ٱلدِّينِ مَا وَصَّىٰ بِهِۦ نُوحٗا وَٱلَّذِيٓ أَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡكَ وَمَا وَصَّيۡنَا بِهِۦٓ إِبۡرَٰهِيمَ وَمُوسَىٰ وَعِيسَىٰٓۖ أَنۡ أَقِيمُواْ ٱلدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُواْ فِيهِۚ كَبُرَ عَلَى ٱلۡمُشۡرِكِينَ مَا تَدۡ

КИТОБИ ТАВҲИД (ҲАҚҚИ АЛЛОҲ БАР БАНДАГОН) Аллоҳ таъоло мефармояд: ﴿وَمَا خَلَقۡتُ ٱلۡجِنَّ وَٱلۡإِنسَ إِلَّا لِيَعۡبُدُونِ ٥٦﴾ [الذاريات: ٥٦] “Ман наёфаридаам ҷинн ва инсонҳоро ҷуз барои ибодати хеш”. Сураи Зориёт – 56 Инчунин мефармояд: ﴿وَلَقَدۡ بَعَثۡنَا فِي كُلِّ أُمَّةٖ رَّسُولًا أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَٱجۡتَنِبُواْ ٱلطَّٰغُوتََۖ ٣٦﴾ [النحل: ٣٦] “Ва барои ҳар қавме паёмбареро фиристодем (ва муҳтавои даъвати ҳамаи паёмбарон ин будааст, ки) Аллоҳро парастиш кунед ва аз ибодати тоғут (шайтон, бут, ситамгарон ва ғайра) дур бошед”. Сураи Наҳл – 36 Инчунин Аллоҳ таъоло мефармояд: ﴿وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعۡبُدُوٓاْ إِلَّآ إِيَّاهُ وَبِٱلۡوَٰلِدَيۡنِ إِحۡسَٰنًاۚ ٢٣﴾ [الاسراء

4.Коидаи Мухаммади ат. Тамими Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим Аллоҳи карим, парвардигори Арши бузургро мепурсам, ки туро дар дунёву охират дӯст дораду сарпарастӣ намояд ва дар куҷое бошӣ туро муборак гардонад ва туро аз ҷумлаи касоне гардонад, ки ҳаргоҳ ато карда шавад шукр намояд ва ҳаргоҳ мубтало шавад сабр намояд ва ҳаргоҳ гуноҳ кунад талаби мағфират кунад, пас албатта ин се хислат унвони саодат аст. Бидон, Аллоҳ туро барои тоаташ иршод намояд, ки ҳанифия миллати Иброҳим алайҳис салом Аллоҳро ба ягонагияш парас- тидан ва динро холис барои Ӯ кардан аст, ҳамчуноне ки Аллоҳ таъоло фармуд: Ман ҷинну инсонро наёфаридам, ҷуз барои ин ки Маро парастиш кунанд.

Усули дини мубини Ислом ва асоси он ду чиз аст: Амр ба ибодат ва парастиши Худои Якто ва Беҳамто, водор кардан ба он, ва дӯстӣ ва хайрхоҳӣ дар он, ва кофир донистани касе, ки ин динро тарк ва мухолифати он кунад. Барҳазар доштан аз ширк дар ибодати Худо, ва шиддати накир ва мухолиифат дар он, ва душман донистани касе, ки ин амалро анҷом медиҳад, ва кофир донистани касоне, ки ширк меварзанд. Шурути «Ло илоҳа иллаллоҳ» Донистани маънои он ба таври нафӣ ва исбот. Яъне (ло илоҳа) нафии тамоми анвоъи ибодат аз ғайри Худо, ва (иллаллоҳ) исботи тамоми анвоъи ибодат барои Худои Ягона. Яқин: Ва он ҳам иборатаст аз ин ки илм ва яқини комил ба он дошта бошем. Илм

بسم الله الرحمن الرحيم Зидди тавҳид ширк аст Ва он ҳам бар се навъ тақсим мешавад: Ширки акбар. Ширки асғар. Ширки хуфӣ ва пинҳонӣ. Ширки акбар: Худованд гуноҳи ӯро намебахшад ва ҳеҷ амали солеҳ ва некро бо он қабул намекунад. Худованд мефармояд: «إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَغۡفِرُ أَن يُشۡرَكَ بِهِۦ وَيَغۡفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَن يَشَآءُۚ وَمَن يُشۡرِكۡ بِٱللَّهِ فَقَدۡ ضَلَّ ضَلَٰلَۢا بَعِيدًا ١١٦» [النساء: ١١٦]. «Худованд намебахшад, ки ба Ӯ шарик оварда шавад ва ҷуз онро барои ҳар кас, ки бихоҳад, меомурзад, ва ҳар кас ба Худованд шарик оварад, ба гумроҳии дур ва дарозе гирифтор омада аст» (Сураи Нисо: ояти 116). Ва мефармояд:

بسم الله الرحمن الرحيم Таухид Имом Абуҳанифа (раҳимаҳуллоҳ) дар китоби Фиқҳи Абсат гуфтааст: الله يدعى من أعلى لا من أسفل ، لأنَّ الأسفل ليس من وصف الربوبية والألوھية في شيء *** فقوله : ( يدعى من أعلى لا من أسفل فيه إثبات العلو لله، وھو من توحيد الأسماء والصفات ) وفيه رد على الجھمية والمعتزلة والأشاعرة والماتريدية وغيرھم من نفاة العلو *** وقوله : ( من وصف الربوبية ) فيه إثبات توحيد الربوبية *** وقولھ: ( والألوهية ) فيه إثبات توحيد الألوھية "Аллоҳ (субҳонаҳу ва таъоло)-ро аз тарафи Ъулувв (боло ва фавқ) мехонанд ва дуъо мекунанд, на аз тарафи поён ва зеру асфал. Зеро ки "асфал" (зеру поён) аз сифоти рубубият ва улуҳийят нест". Дар ин гуфтаи имом исботи ҳар