Ҳикоялар ✍

АҚШ аэропортларининг бирида журналист сўровнома ўтказмоқда. - Сиз учун энг дахшатлиси бу нима?... деб қўйилган саволга ҳамма турлича жавоб бераяпти. Кимдир уруш деса яна кимлардир зино, қиёмат, касаллик деб жавоб беришар эди. Шу вақт аэропортнинг кутиш залига оқ яктакда бир мўйсафид кириб келди. Буни кўрган журналист унга юзланди ва дарҳол бояги саволини берди: - Сиз учун энг дахшатлиси бу нима? Мўйсафид саволга савол билан жавоб берди: - Сен кимсан? - Анжелика Уилямс. - Йўқ, бу исм. Сен кимсан? - Журналист. - Йўқ, бу касб. Сен кимсан? - Инглиз. - Йўқ, бу миллат. Сен кимсан? - Одамман, - деди журналист. Мўйсафидни жилмайганидан қувониб, тўғри жавоб бердим, деб мамнун бўлиб

Ёши улғайиб қолган жанг санъати устаси қайтиб майдонга тушмасликка қарор қилди. Бироқ бир куни уни ёш ва манман бир полвон олишувга чорлади. Уста бунга эътибор қаратмади, жим ўтираверди. Ёш жангчи энди уни масхаралашга, аждодларини ҳақоратлашга тушди. Аммо бу ҳам кўзланган натижани бермади. Охир-оқибат ёш полвоннинг ҳафсаласи пир бўлди, қўлини ювиб қўлтиғига урди-да, кетди. Қария устанинг шогирдлари унинг хатти-ҳаракатидан ҳайрон қолди, айримлари эса таъна қила бошлади: – Наҳот сизга ўзингизнинг ёки аждодларингизнинг шаъни қадрли бўлмаса?! Устоз бу саволга савол билан жавоб берди: – Агар сизга бирор нарса совға қилишса, лекин уни олмасангиз, ҳадя кимда қолади? – Эгасининг ўзида қолади-д

Тўрт девордан иборат, аммо томи ёпилмаган кичик бир кулбада камбағал бева аёл ва фарзанди билан яшар эди. Уйларининг ёғоч эшиги бор бўлса-да, ёмғир, қор ёғса, шифти ёпилмаган бу кулба уларни ёғингарчиликдан сақламас эди. Шунга қарамай бу оила бор неъматларга шукур ва қаноат ила кун кечирар эди. Бу аёлни энг қаттиқ қийнайдиган нарса бу қиш пайтидаги ёғингарчилик эди. Фарзанди тўрт ёшга тўлгунига қадар Аллоҳнинг фазли ила қаттиқ ёмғир ва қор ёғиши бу йилларда бўлмади. Бир куни осмонни қуюқ булут қоплади ва кеч кирганда қаттиқ ёмғир ёға бошлади. Одамлар уйларига кириб ёмғирдан сақландилар. Аммо бева аёл ва гўдаги жуда қийин аҳволда қолди, ёмғир суви остида кийимлари буткул ивиб ҳўл бўлди. Она

Йигит хотинини синамоқчи бўлиб мактуб ёзди. "Хотин, мен бошқасини севиб қолдим. Ўша билан бирга бўлиш учун унга кетдим", дея йигит хотинини ҳайратга солмоқчи бўлибди. Хотинини дод-вой солиб, йиглашини кўз олдига келтириб, энтикиб кетди ва каравот тагига яширинди. Хотини келди. Хатни очиб ўқиди ва кулиб бир нарсаларни ёзди. Бирдан кимгадир телефон килди: "Жоним, эримдан қутилдим ва ниҳоят у овсар кетди. Энди бирга бўламиз. Ҳозир ёнингизга боряпман, деб кийиниб чиқиб кетди. Йигит ўзи ҳаратга тушди, аламдан бўкириб, деворларга мушт билан зарбалар берди. Рашк азобида ёниб, ўртанди. Йигит бўлса ҳам ёш қизчалардек йиғлади. Сўнг келиб, аста хатни ўқишни бошлади, хатда эса: "Жиннивойим, оёқлариз кар