Бандаҳои Оллоҳ بَندَهاى اللٌه

Эй Парвардигори ман, чаро марги маро андаке ба дертар наяндохтӣ ? Уммулмуъмини Ойшаи Сиддиқа (раз) дирҳам (пул) ро хушбӯйи ё муъаттар мекард ва дар кафи фақир мегузошт. Гуфт: Медонам ин дар дасти фақир қарор намегирад,балке дар кафи билокайфи Раҳмон қарор мегирад. Фақир дуъо мекард: Аллоҳ ҷазои хайрат диҳад эй Уммулмуъминин. Гуфт: “Аллоҳ ба ту ҷазои хайр бидиҳад зеро ту тушаи моро мебардори ба сӯйи охират.” Яъне он садақае ба фақиру нодоре медиҳем қабл аз онки ба дасти ӯ расад нахуст дар дастони Аллоҳ қарор мегирад.Аз ин хотир аст,ки ҳангомеки мурдагон шикоят мекунанд,ки чаро моро муҳлат надоди эй Аллоҳ дар дунё каме дигар зиндагони мекардем? Аллоҳ субҳонаҳу ва таъоло мефармояд: “Аз

Қиссаи он чӣ, ки он Ҳазрат (с) дар шаби Исро ва Меъроҷ дидааст Аз Анас ибни Молик (р) ривоят аст, ки Расули Худо (с) фармуданд: - Ба назди ман «Буроқ»-ро (ҳайвони савориест аз хар калонтару аз хачир хурдтар, ки қадамгузориаш дар ҷои интиҳои бинишаш (яъне тезҳаракат) буд, оварданд ва ман болои он савор шудам ва дар як лаҳза ба Байтул-муқаддас расидам. Буроқро дар ҳалқае, ки дигар анбиё низ (савориҳояшонро он ҷо) бастаанд, бастам. Баъд аз он дохили масҷид шуда ду ракъат намоз гузорида, берун шудам. Пас, Ҷабраил (а) бо як зарфи шароб ва як зарфи шир омаду ман ширро ихтиёр кардам. Ҷабраил (а) гуфт: - Фитратро ихтиёр кардед, яъне бар он чӣ Аллоҳ халқро офаридааст. Баъд аз он моро ба

Машварати Алӣ бо Сиддиқ (р) Абубакри Сиддиқ (р) силоҳ ба даст гирифт ва савори маркаб шуда азми ҷиҳод намуд. Алӣ (р) аз лаҷоми маркабаш гирифта гуфт: Ба куҷо равон ҳастӣ эй халифаи Расули Худо! Ончи ба Расулуллоҳ (с) рўзи Уҳуд гуфтем, ба шумо низ онро мегўям. Шамшератро бигузор, ба Мадина баргард ва моро мусибатзада магардон. Савганд ба Худо, агар аз байни мо равед, дигар ҳеҷ низоме барои Ислом нахоҳад буд. Абўбакри Сиддиқ (р) гуфт: На, савганд ба Худо, чунин намекунам. Пас ў ба суй Зул-ҳисса ва Зул-қисса рафта бо мунофиқин ҷангид, то ки пирўз гашт. Баъд аз он мувофиқи машварати Алӣ (р) ба Мадина баргашта, онҷо боқӣ монд.

Пешдаст будани Абўбакр Сиддиқ (р) Марде зоҳиран худро бо либоси тақво ороста ва хештанро дўстдори Худо ва Расулаш вонамуд карда, назди Амирулмўъминин Алӣ (р) омад. Он мард бо палидию бадие, ки дар чашмонаш ҳувайдо буд гуфт: Эй Амиралмўъминин, барои чӣ муҳоҷирону ансор Абўбакрро аз шумо пешдаст медонанд, дар ҳоле ки шумо нисбат ба ў фазилат ва собиқаи зиёд дар Ислом доред?! Ҳазрати Алӣ (р) мақсади он мардро аз суханони палидаш фаҳмида ба ў гуфт: Агар Қурайшӣ бошӣ, ба гумонам аз қабилаи Оиза ҳастӣ. Он мард сарашро ҷунбонида гуфт: Бале. Алӣ (р) гуфт: Марг бар ту, агар Худо паноҳгоҳи мўъмин намебуд, гарданатро мезадам. Сипас ҳазрати Алӣ (р) гуфт: Абўбакр дар чаҳор чиз аз ман пешдаст буд: Дар

Аз Абуҳурайра (р) ривоят аст, ки Паëмбар (дуову дуруд ба у бод) фармудаанд: -«Худованд фариштаҳое дорад, ки дар роҳҳо (замин) мегарданд ва аҳли зикрро ҷустуҷу мекунанд. Чун ҳалқае аз ҳалқаҳои ёди Аллоҳу тиловати КаломуЛлоҳ ва Амри ба Маъруфро диданд зуд якдигарро садо мезананд ва мегуянд: -Биёед, он чизеро, ки ҷустуҷу доред (маҷлиси зикр), ин ҷост. Паёмбар (дуову дуруд ба у) фармуд: -Фариштагон атрофи он маконро мегиранд ва бо болҳояшон онҳоро то осмони дунё мепушонанд (муҳофизат менамоянд). Паëмбар (дуову дуруд ба у) инчунин фармуд: Сипас Парвардигор Азимушшаън, дар ҳоле ки ба (ҳоли) бандагонаш аз ҳар касе донотар аст, аз фариштаҳо мепурсад: -Бандагонам чи мегуянд? Фариштаҳо чавоб медиҳанд:

Марде назди расулуЛлоҳ--саллаллоҳу алайҳи ва саллам--омада гуфт : Модарам вафот кардааст ва агар сухан мекард (пеш аз марг)ҳатман ба садақа васият мекард Оё аҷри садақаи ман бар вай мерасад агар бар вай садақа кунам ? Гуфт-бале (яъне расулуЛлоҳ ) ****************************************** (ривояти имом Бухорӣ--1388) (ривояти имом Муслим --1004 ومما يستدل به على جواز الصدقة عن الميت حديث عائشة رضي الله عنها : " أن رجلا قال للنبي صلى الله عليه وسلم إن أمي افتلتت نفسها ، وأظنها لو تكلمت تصدقت ، فهل لها أجر إن تصدقت عنها ؟ قال : ( نَعَمْ ) " رواه البخاري (1388) ، ومسلم (1004) ** ** ** **

Оё имруз салавот фиристодаи?Агар на пас биё бо х,ам якч,о фиристем! Барои фазлу афзунии тоъот, Барои қурбати Халлоқи ҷаннот, Барои рафъати фазлу мақомот, Барои ҳалли ҳар матлубу ҳоҷот. Бигӯем бар Расулуллоҳ салавот, Бигӯем бар Ҳабибуллоҳ салавот. Ба ҳар маҷлис, ки бо ёрон нишинем, Ҷамоли ҳамдигар шодон бубинем, Зи боғи маърифт гулҳо бичинем, Агар ҷӯяндаи роҳи яқинем. Бигӯем бар Расулуллоҳ салавот, Бигӯем бар Ҳабибуллоҳ салавот. Барои ин ки Ҳақ тоъат пазирад, Чароғи маърифат дар дил намирад, Азозил гавҳари имон нагирад, Муҳаммад рӯзи маҳшар даст гирад. Бигӯем бар Расулуллоҳ салавот, Бигӯем бар Ҳабибуллоҳ салавот. Муҳаммад хоси даргоҳи Худо шуд, Муҳаммад дофеъи ширку ҳаво шуд, Барои халқи олам

Расули Аллоҳ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармуданд: Шахсе ки ба дидани беморе равад , ҳамеша дар хурфаи ҷаннат аст. Шахсе гуфт : Эй расули Аллоҳ хурфаи ҷаннат чист ? Расули Аллоҳ гуфтанд: Аз меваи ҷаннат бичинад . (Муслим) عَنْ ثَوْبَانَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ، مَوْلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ , قَالَ : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : " مَنْ عَادَ مَرِيضًا لَمْ يَزَلْ فِي خُرْفَةِ الْجَنَّةِ " ، قِيلَ : يَا رَسُولَ اللَّهِ ، وَمَا خُرْفَةُ الْجَنَّةِ ؟ قَالَ : " جَنَاهَا " (رَوَاهُ مُسْلِمٌ )