Віктар Бяляцкі

*** Берагу я ўсё, што Бог паслаў мне: І зямлю, і хлеб, і цішыню. І малітву шчыра прачытаў я Толькі Богу, сэрцам - аднаму. І ніхто апроч мяне не знае Усё маё... Я з Богам - гавару... Бог - адзін, што зла не пажадае, А другім давер - не панясу Свет мой белы, Свет ты мой шырокі, Не будзі, не бі, ты ў нерваў брус. Да Радзімы - дужа шлях далёкі, Ты даруй за гэта, Беларусь. Буду я ізноў журыць, нудзіца І свайму народу прысягаць. Я баюся к Госпаду спазніца, Калі стану ціха паміраць. Хай гарыць рубін тае каліны, Што з матуляй разам пасадзіў Ля свае маленькае хаціны, Дзе душу радзімай прабудзіў. І калі мяне навала зломіць: Не змарнею, не отдам свайго. Я народ заўсёды буду помніць І ісці, як к

Я родам з Рэчі Паспалітай. На берагах жывой Друці Мяне вялі ў жыццё бацькі , Маліліся за колас жытні. Зямля і неба скраб няслі, Свяцілі марай непасбытнай Ад дробнай прыгняшні зямлі Я бачыў - Сэрца Паспалітай! Прыстою зноў ля валуна. Ён стаў мяжою і графітам... І думаю таму што дня Пра мову Рэчы Паспалітай. Пасецца конь ля белых роз Мяне ўсклікае ў час забыты На ніве бацькаўскай я  ўзрос З любоўю к Рэчі Паспалітай

Народ з муштры ні вылезе ніколі. Ён задыхнуўся ад сваіх чыноў. Яго тураюць, зневажаюць.З долі Гатовы здерці тысячу кнутоў. Народ знямеў,заторгаўся,змяніўся, І хітраваць пачаў дзеля сябе. А да Радзімы так й не прылучыўся, Каб адстаяць для вартасці яе І крывіць словам беларус з мякіша, Ні цэніць ён ментальнасці сваей.. Яму прыгодна немач і зацішша, Ярэмца над уласнай баразной. Даўно змяніўся беларус па духу, Бяздушным стаў,віхляецца,як вуж, А гэта ўсё ні варта беларусу, Як сам бядой падкармлівае гуж…

Ні стварайце Бога з прэзідэнта, Прэзідэнту ні ўладарны Свет. Прэзідэнт – прыдуманае нешта, Для трыбун,рэкламы і газет. І парой бывае вельмі страшна, Як яму авслужліва хлусяць. І выносяць тое, што ні важна, Што б было ні варта заўважаць. І з такой падачы падхалімаў, Можна,і нічога ні здабыць, Загубіць і розум,і Айчыну, Чалавекам на зямлі ібыць.

*** Цемна цянуцца дні, Сумна цянуцца ночы, Цяжка цянецца ў горы жыцце Тут ні мелі правоў беларусы ніколі, Тут яго подстаўлілі заўжды пад ярмо. Словы- "воля" ,"народ", Ні для ўсіх сталі-верай, Ні для ўсіх заігралі напевам зямлі : Хтосьці  ў нерад зайшоў, Хтосьці к глумству ад'ехаў А другіх -   проста з свету звялі.  З незапамятных дзен , Як жылі пры нястачы, Так і будзем марнець , Ды не бачыць дабра. І калі Беларусь Наша выдзе са спячкі, Каб гукнула яе На прасторы Вясна?

Ніхто не ідзе А хто там ідзе?Ніхто - не ідзе! Змянілася нацыя, выраслі трусы. І штосьці святое згубілі усе На гэтай зямлі – беларусы! Ці можна назваць беларусамі тых, Што дома сядзяць пазаціхла ў каморах. І слова цяпер не пачуеш ад іх Хоць крыўду трымаюць стачона і гора. А гэткіх цяпер ні адзіны мільён, Дзесяткі і тысячы ўсюды. Ім душы заняла маўклівасць і сон, Як струпені сталі ад спуды. Баяцца чаму беларусы улад? Ні возьмуць звон ветру і сонца на грудзі. А гэтым ніколі не вырасцяць сад, Купалавай больш тут няма Беларусі.

Белая Каралева Квецень белая з белага дрэва К Каралеве пал рукі плыла… Бона Сфорца была – Каралевай, Для яе расцвітала вясна. Пад вяльможнага балю кружэнне Падбіваліся промні святла. Мела Славу яна і ўзрушэнне, Як да тронў ў палацы ішла. А вясна запаўняла прастору Паспалітай,не знаўшы Літвы. Каралева ўслаўляла Карону Не ўразаючы шляхце правы. Роны край наш бядотны і босы Неспрыяльная ўлада гняла; Хлеб ні вёўся,ні йшла на барозны, Да народа ад соймаў вясна. Як жыла для сябе Каралева, Толькі ведаць мог польскі прыдвор. А Радзіма пакуты цярпела, Не любіла Карону за ўбор. І вялася тут песня нясмела На журбе каля ніў і балот. Каралева любові не мела Не прыняў беларускі народ. Плакаў вецер н

Нам з тохласці не вылезці ніколі І не асіліць нагружоны хлам, Пакуль не павярнём душы далоні К свайму жыццю,найноўшым берагам. Нарошчаны стугорам антыподы - Хлусні, якая цягне на бідлам… Таму - ад нас не сыдуць перашкоды, Пакуль існуюць: сквапнасць і падман. І пабудовы,хоць да высяў будуць, Але яны не высвятляць жыццё. Ні маршы,і ні песні не расчуляць, Як чалавек жыць будзе за бартом. Куды б ні йшлі,а ўсё адно ні будзе З бяспамяцтва: ні праўды,ні дабра. Спяшайце разам к пераменам ,людзі, Каб не насцігла : брыдкасць і шантаж.. Ад тохласці заўжды жывое сохне, Прагрэсу , раўнадзенства не дае. Ручэй і той вясною перасохне, Калі яго не дапусціць - к рацэ. Жывіце так,як вам падскажа сэрца, Н

Ворскла На Ворсклу йшла арда татараў. Быў вечар…Ноч не прыплыла… І пагружоная ў туманы Рака цяжарам заплыла. Дружынаў раці баявыя Кручасты бераг занялі; Умацаванні палявыя Упорным цёсам абняслі. Іван Кіндыра –мужны воін Прывёў ад друцкае зямлі Сваю дужыну ў неспакою Супроць праклятай чужыны. А побач з ім, прыйшлі дружыны З вялікакняжаскіх зямель Строй Літвы,сабраўшы сілы, Што гартаваліся раней. На землі рускія чужына Даўно набегі пачала Штораз абкладвала данінай, Народ ністожыла да тла. Каб пастаяць, Ні быць супоняй Чужому хану ў час нягод. Патрэбны быў і спрыт,і згода Ваяраў нашых, рацяў збор. Вяры - вернікі Айчыны, Браты,сыны славутых спраў. Адпор гатовы даць чужыне, Бо Хан загады выдав

ЗМАГАР ЗА СВАБОДУ да 180-годдзя з дня нараджэння Кастуся Каліноўскага Кожны народ мае сваіх нацынальных герояў , якія змагаліся за яго незалежнасць і лепшую будучыню , часам нават ахвяравалі жыццём для дасягнення гэтай высокай мэты. Для беларусаў адным з такіх герояў з’яўляецца Кастусь Каліноўскі – рэвалюцыянер – дэмакрат , паэт, публіцыст, кіраўнік паўстання 1863 – 1864 гадоў на нашых землях.Усё яго кароткае жыццё прайшло пад знакам барацьбы за свабоду і сацыяльную справядлівасць. За 26 адведзеных яму гадоў ён паспеў многа зрабіць для зараджэння нацыянальнай самасвядомасці беларусаў. Фактычна, ён першым у ХIХ стагоддзі заявіў, што яго радзіма можа і павінна р