Ғамгин машав сабр бикун

Дӯстон ҳамарӯза сохта мешаванд, дар ҳоле ки ҳаёти ҳаррӯза ва манфиатҳои муштарак, аз қабили варзиш, мусиқӣ, санъат, кор. Ҳар касе, ки роҳ ва / ё маҳфилҳои худро шарик аст, дӯстии мустаҳкам барқарор мекунад.

Дӯстӣ яке аз таҷрибаҳои шадидтарин ва рӯҳбаландкунандаи инсон аст. Мо бояд ба якдигар ниёз дошта бошем, ки дар зиндагӣ роҳ равем ва хурсандӣ ёбем. Дӯстӣ тӯҳфаи нозукест, ки на танҳо сазовори ғамхорӣ аст. Бояд донед, ки чӣ гуна нишонаҳои дӯстии хубро мушоҳида кардан ва муайян кардан мумкин аст. Суханҳои маъмул барои иҷрои ин ба мо ёрии калон мерасонанд: онҳо насиҳатҳоест, ки наслҳо ва наслҳо такмил медиҳанд, ва ба мо таълим медиҳанд, ки дӯстиро ба андозаи зарурӣ эътироф ва қадр кунем.

Якеро гуфтанд: -Олими беамал ба чӣ монанд? Гуфт: -Ба занбури беасал. Занбури дурушти бемурувватро гуй: “Боре, чу асал намедҳӣ, неш мазан!” Ҳар кӣ илм хонду амал накард, бад-он монад, ки гов ронду тухм наафшонд.

Фазли Худованд бар ӯ бас бузург аст. Ҳар қадар ки табиатҳои башарӣ ва илҳому қаламҳо бо якдигар мусобиқа кунанд ва аз ӯ сухан гуянд ва азамати ӯро сароянд, боз ҳам ба манзалаест, ки гӯё аз ҷои худ наҷунбида бошанд ва бо забони худ чизе нагуфта бошанд.

Як гурӯҳ олимони дигар дучори хусусияти нафсоние шудаанд, ки аз назари шариъат нописанд аст, вале ба сабаби худписанди гумон кардаанд, ки аз ин ахлоқи нописанд дур ҳастанд. Ҳамчунин онҳо гумон мекунанд дар пешгоҳи Худо мақоми баланд доранд ва ҳар кас чунин мақоме дошта бошад, Худованд онҳоро аз ин ахлоқи нописанд нигоҳ медорад. Балки ин ахлоқ фақат барои мардуми оммӣ аст. Ин гуна тасавуроти нораво бар онҳо соя афканда аст ва кибр, раёсатхоҳӣ, худкалонбинӣ ва шӯҳратхоҳӣ онҳоро фаро гирифтааст. Сабаби ғурури ин гурӯҳ ин аст, ки гумон кардаанд ин ғурур не, балки обрӯи илм аст ва Худо динро нусрат медиҳад. Ғофил аз шодии Иблис! Ва фаромӯш кардаанд, ки Расули Худо - саллаллоҳу ъалайҳи вас

Бинобар ин, ин гурӯҳ аз дилҳои худ ғофил монданд ва ба зоҳир диққат карданд ва ин маълум аст, ки ҳар кас дилаш монанди оина пок набошад ибодаташ дуруст намешавад. Ӯ монанди бемори пӯст аст, ки табиб ба хӯрдани дорӯ ва молидани бадан супориш додааст, аммо аз дорӯ чашм пушида ва танҳо ба молидани бадан кифоят намудааст. Дар зоҳир бемории ӯ шифо меёбад аммо дар ботинаш ҳанӯз бемори ҳаст. Ва ҳар вақт мумкин аст боз бемори зоҳир шавад. Агар ӯ ин бемориро аз дарун решакан мекард, зоҳираш ҳам аз он халос мешуд. Палидиҳои даруни дил ҳам чунин ҳастанд, ки таъсири онҳо бар аъзои бадан намоён мегардад.

Як гурӯҳи олимони дигар соҳиби илму амали зоҳир шудаанд ва аз гуноҳҳои зоҳири дури кардаанд вале аз дилҳои худ ғофил мондаанд ва дилҳои худро аз сифатҳое, ки дар пешгоҳи Худованд пасту нописанд аст пок накардаанд, монанди риёкори, ҳасад, шӯҳратхоҳи дар кишвар ва миёни бандагони Худо, иродаи бад нисбати ҳамнавъон ва шарикон, раёсатхоҳи ва худкалонбини, ки ин худ фиребу ғурур аст. Сабабаш ғофил мондан аз фармудаҳои Расули Акрам -саллаллоҳу алайҳи васаллам- аст: «Риё ширки хурд аст» «Ҳасад хубиҳоро мехӯрад чунон, ки оташ ҳезумро мехӯрад» «Дӯст доштани молу мақом (мансаб) дурӯягиро дар дил меруёнад чунон, ки об сабзаро мерӯёнад» Ин гурӯҳ аз фармудаи Худо ҳам ғофил мондаанд.

Ҳар кас илмаш зиёд гардад аммо ҳидояташ зиёд нашавад дар пешгоҳи Худо ба ғайр аз дур шудан дигар чизе насибаш намешавад» «Ва ба дурусти дар рӯзи қиёмат дар миёни мардум азоби сахт ба олиме мерасад, ки илмаш дар пешгоҳи Худо ба ӯ фоида нарасондааст» Ва дар ин бора ҳадис бисёр аст. Ин гурӯҳ мағрур ҳастанд ва аз ҳоли онҳо ба Худо паноҳ меҷӯем, дӯст доштани дунё, нафс ва роҳатхоҳии зудгузар бар онҳо ғалаба кардааст ва гумон мекунанд, ки дар охират илми бе амал онҳоро наҷот медиҳад.