КАЛЯДНАЯ НАСТАЛЬГІЯ
Віфлеемская зорка,
Віфлеемская зорка
Мне душу сагравае цяплом.
Там за белым узгоркам,
дзесць за снежным узгоркам
У святле яе родны мой дом.
У святле яе бачу зямныя Каляды
Ў нашай вёсцы вялікай Лазы.
Ах, як кожны быў зорцы мігаючай рады!
А якія былі маразы!
Толькі што нам яны? Мы агулам -- у снег!
Нават плот быў калядны прарочы,
З Цыганом і Казой, што цягалі свой мех,
Весяліліся аж да паўночы.
А куцця! Ах, якая была ў нас куцця!
Стол і сена пад белым абрусам,
І на ім у Шчадрэц проста казка жыцця,
Стравы ўсе называць не бяруся.
А праз тыдзень не з плотам вялі варажбу,
Душы продкаў склікалі таемна.
Стол, па краі нагрэты рукамі, "судьбу"
Грукатаў для
Напрыканцы гэтага года трапіла адразу ў два шыкоўныя выданні. У кнігу пра Гродна -
з вершамі, а ў кнігу пра знакамітых жанчын Гродзенскага раёна - з біяграфіяй.
ПРИТЯЖЕНЬЕ
Мне приснилась любовь. Не всерьёз, понарошку.
Будто мне и ему заключить надо брак.
Он -- мужчина огромный, а я, словно крошка,
Оказалась за этим столом просто так.
А напротив -- судья. Да, судья почему-то.
Разве браки (союзы) скрепляет судья?
Что-то пишет она... И в такую минуту
Притяженье мужское явно чувствую я.
И такой оно мощной невиданной силы!
Я прильнула плечом, он подставил свое.
Ненарочно сказала без мыслей: "Мой милый".
Он ответил: "О, чудо земное моё".
Заглянула сурово судья в нас, напротив.
Он покрепче обнял меня, будто в кино.
И неистовый зов необузданной плоти
Дал понять, как сливаются души в одно.
Что одно? Да, пожалуй, тому нет названья.
Здесь,