Гэты дзень – ён для многіх святы,
А для нас асаблівы да скону,
Не спыняюць машыны пасты,
Дазваляюць праехаць у “зону “.
Я гляджу на сваіх землякоў
І заходзіцца сэрца ад болю,
Лёс пакінуў нас без каранёў,
Чарнабыллем пазначаны долі...
На пагосце магілы дзядоў,
Як і мы без віны вінаваты,
Сустракаюць яны сваякоў
Раз на год... Гэта сумнае свята...
Пастаю каля родных крыжоў
І паціху пайду да дварышча,
Дзе мой род жыў спрадвеку вякоў,
Недзе цацкі мае на гарышчы...
Вось і роднага дому парог...
Я прысяду на ім у адчаі,
Колькі пройдзена розных дарог,
Толькі лепшай зямлі не знайшла я...
Хмызняком зарастае наш сад
І струхнела бацькоўская студня...
Калі б можна вярнуцца назад
Да цябе, мая родная веска..
Тут суседзяў маіх двары,
Дзе і спрэчкі былі, і гулянкі,
Працавалі ад самай зары
І гулялі да самага ранку.
Тут любілі прымаць гасцей
І любілі хадзіць у госці,
А цяпер сустракаюцца ўсе
Раз на год, ды і то – на пагосце.
Я гляджу на маіх землякоў,
Што па вёсцы знявечанай ходзяць...
Божа, будзь міласэрны: хай зноў
Ўсе сустрэнуцца ў будучым годзе.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 7