Лебедевский дом культуры 2019

Радаўніца – свята! З нядаўняе пары стала чырвонай датай у нашым каляндары! Добра, бо чалавеку патрэбна болей часу даць, каб усім добрасумленна на могілках пабываць…
Могілкі
Не сотні, а тысячы людзей,
Знкамітых і невядомых,
Добра знаёмых і незнаёмых,
Родных, блізкіх і чужых
Ляжыць на могіпках святых…
Колькі лёсаў жыццяў,спраў
Пад камянямі захавана!
З граніту, з мармуру стаяць,
Нізкі, высокі і вышэйшы,
Як напамін аб даражэйшым…
Прыйшоў сюды – перахрысціся,
Усім нізка, у пояс, пакланіся:
Пахадзі, прыгледзься, падзівіся,
Узгадай, пасумуй, паспагадай –
Да лёсу іх душою дакраніся…
Нам, жывым, адзінае трэба –
Захаваць памяць аб тых, што,
Старыя ці зусім ма

ДЗЕНЬ ПЕРАМОГІ У ЛЕБЕДЗЕВЕ
Святы, святочны Дзень!..
самі на свята нясуць ногі…
Тры буслы над вёскай лятуць
(дзіўлюся , вачэй не адвесці)
бы жывы напамін таго,што
не дажыў з нас кожны ТРЭЦЦІ
да вялікага Дня Перамогі!..
Сонца над плошчаю свеціць,
кучкамі дюдзі наўкола стаяць:
старыя …маладыя…дзеці…
Мяккія крэслы пастаўлены ў рад –
тут павінны сядзець ВЕТЭРАНЫ –
пуста там: хтосьці загінуў у вайну,
хтосьці пасля памёр ад раны...
Дзяўчынкі-гарэзы на іх месцы селі –
унучкі мо праўнучкі тых герояў –
прадзеды і дзяды не вярнуліся з бою,
каб жылі шчаслівымі яны сёння.
Музыка льецца,ваенныя песні гучаць,
у сэрцы ўсё звініць маркотным гулам,
а памяць нібы застыла на нейкі час
І заст

Замалёўка з дзяцінства
“Зінчын жарт”
Нязгаснай зорачкай ззяе ў маёй памяці далёкае дзяцінства. Сям’я была вялікая, толькі дзяцей пяцёра,як казалі, адзін пад адным. Жылі мы ў Маладзечанскім раёне, у невялічкай вёсцы з меладычнай назвай Цюрлі. Каб пракарміцца, усім даводзілася працаваць з раніцы да позняга вечара Мы, як гусяняты, штохвілінна хацелі есці. Наша бедная мама не вылазіла з фермы
( яна працавала ў калгасе і даяркай, і цялятніцай, і свінаркай, і авечак некатары раз даглядала), а мы,малыя, разам з ёй коўзаліся – дапамагалі, як маглі.
Дома ў нас усе любілі жыўнасць. Мы,дзеці, часта валаклі ў хату бадзяжных шчанят, кацянят, птушанят і гадавалі.

Уаважаемые,дорогие,любимые друзья мои!
Сердечно благодарю вас за искреннее отношение ко мне:за внимание,за верность,за память, за дружбу и преданность,за чуткость и отзывчивость…Желаю,чтобы в будущем году вы все были здоровы, жизнерадостны, любимы, кому-то необходимы, счастливы… “Счастье,по-моему,просто и бывает разного роста,от кочки и до Казбека, в зависимости от человека…”
С наступающим Новым годом!Будьте счастливы!
Пусть у каждого из вас будет свой:
СНЕГОПАД
Ползимы – ни метелей,
ни вьюг, ни морозов,
ни в снежки поиграть,
ни салазки достать.
Зимние сказки сугробные
не вернуть – улетели вспять.
На улице ветер,слякоть,
скучно, некуда силы девать,
радова

Роднай вёсцы Цюрлі і яе жыхарам прысвячаю…
Мая вёска тонкаю стрункаю
пралягла між палёў і лугоў,
убаку прабягала чыгунка,
ноччу чуўся гул цягнікоў.
лес быў тады далёка,здавалася,
зараз яго і наогул няма.
Людзі ў ляску і ў жыце хаваліся,
як над вёскай палыхала вайна…
Не лічылася вёска партызанскай:
партызаны былі далей, у гушчарах,
наведваліся да чыгункі часта,
узрывалі мост, на немцаў наводзілі жах…
Тады яны лютавалі жутка:
у лесе і вёсцы аблавы рабілі,
стралялі з кулямётаў і аўтаматаў,
парою нават з самалётаў… бамбілі.
Пад канец вайны зусім звар’яцелі
І, адчуўшы “смак” на Хатыні,
вёску за вёскай, азвярэлыя, палілі…
Росным летнім ранкам аднойчы,
як каршуны ,на нашу наляцелі,

МАМЕ
Толькі ў памяці ўяўляю
І з вялікай тугой успамінаю
тую вулачку, што ўглыб бегла,
І хатку пяць на восем метраў.
Да сцен яе не магу дакрануцца,
у водар гваздзікаў тваіх акунуцца –
З якою пяшчотай ты іх даглядала,
цяпло душы сваёй ім аддавала!
Няма хацінкі той ужо даўно,
не адчуваю рук тваіх цяпло…
Прыеду, пастаю ля брамкі мінутку,
успамінаю ўсё ў трывожным смутку.
Ты тут хадзіла, кветкі садзіла,
Іх палівала, і са мной гаварыла,
вучыла мяне па праўдзе жыць,
сумленна працаваць і шчырай быць.
Такою,матуля мая, я і стала:
сумленна жыла, на рабоце шчыравала.
Калі заядала мяне жыцця пекла,
ты на дапамогу мне,родная, бегла.
Толькі зараз я добра пазнала,
як табе цяжка было, а ты маўч

Дзяцінства маё, басаногае,
халоднае , галоднае – цудоўнае,
адышло ў нябыт,
а з памяці не знікла…
За вялікім сталом усе пацёра сядзім,
З одной міскі зацірку ядзім,
Смачна так аж нос гнецца,
Не наесціся ніколі, здаецца.
Наядаліся, маўчалі, не смяяліся:
паспрабуй, засмейся так сабе –
атрымаеш лыжкай па лбе –
тата не любіў за сталом жартаў…
Бягу па вуліцы, што праз вёску ідзе,
хлопцы катаюцца недзе,
(мне так хочацца пакатацца на веласіпедзе)
Знайшла , еду, адна – “ура!”
У плот з калючага дроту
Уехала , не ўтрымалася,
Калена раздзёрла – пакаталася! ..
Цяжка летам, гарачыня,
Хлопцы рвуць на сажалку сярод дня,
Я – за імі, не адстаю,
Дабягаю, бух у сажалку:
Рукамі па дне,
Нагамі па вадзе –

ДАРАГІ МНЕ ЧАЛАВЕК
Лёс звёў мяне з гэтай жанчынай у 70-ых гадах, калі я прыехала працаваць у Лебедзеўскую школу. Працоўны шлях урача Вікторыі Антонаўны Бейшар у Лебедзеве пачаўся значна раней, недзе з 50-ых гадоў: яе прызначылі загадчыцай участковай бальніцы.
У наш час, калі я задаю пытанне любому жыхару,старому ці маладому, лебедзеўскай акругі “Хто такая Вікторыя Антонаўна?”, атрымліваю адназначны адказ: “Гэта наш доктар. Цікава, дзе яна зараз ці жывая?”
Вікторыю Антонаўну памятаюць усе…Хвароба – гэта такая зараза, што пріліпае да чалавека, як смала. Не было ніводнай сям’і ў акрузе, якой не дапамагала бы Вікторыя Антонаўна. Ніхто з хворых не хацеў ехаць у другія бальні

И это из далекой юности…
Ты ушёл – я осталась пустая,
без тоски, без чувств, без слёз,
превосходно понимая,
что и мир надежд ты унёс.
Что не любишь – любил когда-то,
Что и забыть тебя нету сил,
что ушёл ты уже без возврата,
а вот сердцу по-прежнему мил.
Ты ушёл, но ты самый хороший:
мне от рук твоих было тепло.
Ты как зимняя сказка, пороша,
от которой легко светло…