ИЛЛАТ (Хикоя) Ўнг тарафига янги қўшни кўчиб келди-ю, бу аёлнинг тинчи бузилди. Эркак қўшни тиш дўхтири, хотини эса уй бекаси экан. Аёл қўшни деярли кўчага чиқмас, меҳмондорчилик ёки қариндош-уруғлариникига борса ҳам оиласи, болалари билан бориб келарди. Бир-икки марта кундузи «Бир ғийбатлашай», деб кирганида унинг Қуръон ўқиётгани устидан чиқди. Рўпарасида бир муддат пойлаб ўтирди. — Узр, қўшни, банд эдим, бирор кун бемалол чойлашармиз-а, — деди қўшниси китобдан бош кўтариб. Аёлнинг аччиғи чиқди. Орадан бир-икки кун ўтказиб, бир нимани баҳона қилиб кирганида эса суҳбатлари қовушмади. Бир ҳамсоясидан шикоят қилиб: «Мен уни Худога солдим», дея гап бошлаган эди, қўшни аёл: «Ҳар банданинг ҳукми
Сабрни суроқланг Одам борки кибр бор. Иймонлида сабр бор. Инсоф берсин хар кимга. Кимда бисёр ажр бор Хар жабрга жавоб бор. Муминда куп савоб бор. Насиб айла барчага. КАЪБАга минг тавоф бор Кимки кули очикдир. Шундан ризки сочикдир. Ким уйласа хасадни. Омад йули ёпикдир Сочаверманг газаблар. Емирилар асаблар. Куйинг кунгил совитманг. Хаммада хар хил таъблар Балки ёкмас ким... кимга. Майли эрк берманг тилга. Сабрни куп сурокланг. Озор инмасин дилга