Предыдущая публикация
1162 - عن أَبِي حَازِمٍ: أَنَّهُ سَمِعَ سَهْلَ بْنَ سَعْدٍ يُسْأَلُ عَنْ جُرْحِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَوْمَ أُحُدٍ، فَقَالَ جُرِحَ وَجْهُ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَكُسِرَتْ رَبَاعِيَتُهُ، وَهُشِمَتِ الْبَيْضَةُ عَلَى رَأْسِهِ، فَكَانَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ تَغْسِلُ الدَّمَ، وَكَانَ عَلِىُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ يَسْكُبُ عَلَيْهَا بِالْمِجَنِّ، فَلَمَّا رَأَتْ فَاطِمَةُ أَنَّ الْمَاءَ لاَ يَزِيدُ الدَّمَ إِلاَّ كَثْرَةً، أَخَذَتْ قِطْعَةَ حَصِيرٍ فَأَحْرَقَتْهُ حَتَّى صَارَ رَمَادًا، ثُمَّ أَلْصَقَتْهُ بِالْجُرْحِ، فَاسْتَمْسَكَ الدَّمُ.
(مسلم - 1790).
Ҳадис!
Абу - Ҳозим, мегӯяд!
Аз Саҳл ибни Саъд, разияллоҳу ъанҳу, дар бораи захмӣ шудани Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, дар рӯзи ҷанги Бадр, пурсиданд
Ӯ гуфт!
Чеҳраи Расули Аллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, захмӣ шуд, дандонҳой пешаш шикастанд ва кулоҳхуди ҷангие, (яъне - кулоҳи оҳанине, ки) дар сар дошт, болой сараш шикаст.
Ъали ибни Абутолиб, разияллоҳу ъанҳу, бо сипар болой захмаш об мерехт, ва Фотимаҳ, разияллоҳу ъанҳаа, хунҳоро мешуст.
Ва чун Фотимаҳ разияллоҳу ъанҳаа дид, ки об сабаби зиёд шудани хунрави мешавад, порчаи ҳасиреро (яъне - порчай буриё, ки аз най ва ё аз барги дарахти хурмо ва ё аз коҳ сохта мешуданд), гирифт ва онро сӯхт то инки ба хокистар мубаддал шуд, онгоҳ он хокистарро болои захм гузошт.
Сипас хунрави манъ шуд.
📚(Муслим - 1790).
Следующая публикация
Нет комментариев