Предыдущая публикация
Кс.
Анатоль Захарэўскі, пробашч парафій у Міхалішках, Клюшчанах, Жукойнях-Жэлядскіх:
1. Я нарадзіўся ў вёсцы Слабада, што на Ашмяншчыне. Бацькі гадавалі нас – трох сыноў – ў веры да Бога. Я і мой малодшы брат Віктар абралі шлях служэння Богу і людзям. Калядныя традыцыі ў нашай сям’і захоўваліся і перадаваліся з пакалення ў пакаленне. Да сустрэчы з Дзіцяткам Езусам мы рыхтаваліся на працягу ўсяго Адвэнту.Спачатку бабуля, а пасля мама рыхтавала вячэру на вігілійны стол. Тата прыносіў ёлку, якую мы ўсе разам упрыгожвалі. Пад белым саматканым абрусам абавязкова ляжала духмянае сена. На стол спачатку ставілі свечку – сімвал Хрыста, клалі аплаткі, а пасля ўжо прыносілі посныя стравы. Бацькі на Каляды рабілі нам невялікія падарункі, але традыцыі класці іх пад ёлку ў нас не было. Пасля вячэры спявалі калядкі і пешшу ішлі каля 2 кіламетраў у касцёл на Пастэрку.
2. Я не ўдзельнічаў у гучных забавах моладзі. У нашай вёсцы і ваколіцах на Каляды разам збіраліся хлопцы і дзяўчаты: цягнулі саломінкі, абдымалі плот, а пасля свавольнічалі – здымалі вароты, падпіралі палкамі дзверы… Аднойчы нават воз на дах аўтобуснага прыпынку зацягнулі. А бабуля расказвала, што за ноч нават кароў мянялі ў хлявах, каб пажартаваць з суседзяў.3. У дзяцінстве наша чаканне больш маляўнічае, вобразнае, чым у дарослым жыцці.
З узростам чалавек пачынае разумець глыбокі сэнс гэтай надзвычай важнай для ўсяго чалавецтва падзеі – нараджэння Збаўцы.
4. У гэты дзень я заўсёды еду да бацькоў на вігілійную вячэру. Пасля спяшаюся назад: праводжу святочную Імшу – Пастэрку – у трох касцёлах: Клюшчанскім, Жукойне-Жалядскім і Міхалішкаўскім.Разам з парафіянамі мы рыхтуемся да Божага Нараджэння. Напрыклад, у мінулым годзе па ўсім касцёле ляжала сена – як знак таго, што з прыходам у гэты свет маленькага Езуса мы таксама нанава нараджаемся; панавала цемра, якую потым асвяціла зорка – сімвал веры, надзеі і любові…
5. Езус прыходзіць у наш грэшны свет, каб перамяніць яго да лепшага, каб даць чалавеку шанс стаць лепшым, больш чулым і спагадлівым. Бог даў чалавеку волю і больш таго, аддаў дзеля збаўлення людзей свайго адзінага сына…
А што робім мы? Як мы адносімся да бліжніх? Па вялікім рахунку, любая вайна спачатку нараджаецца ў сэрцы, а пасля выходзіць у вялікі свет. Божае нараджэнне яднае нас, жыхароў Зямлі, незалежна ад канфесіі і узросту.
Следующая публикация
Нет комментариев