Դատարկություն

Դու ինձ այլևս չես հերիքում, անտանելի է դարձել այդ մեկ ժամանոց հանդիպումները, ես ուզում եմ քեզ հետ գնալ հեռու մի տեղ, որտեղ ժամին չեմ նայի, չեմ մտածի ուշ է՝ տուն վերադառնալու համար, որովհետև այդ ժամանակ իմ տունը կլինես դու, հոգի՛ս։ Չեմ ուզում մեղադրես ինձ, խոստովանում եմ, որ ագահ եմ քեզնով։

Տարօրինակ են մարդիկ...Լռում են, երբ ասելու շատ բան ունեն, և սկսում խոսել, երբ ոչինչ չկա ասելու: Սպասում են, երբ պարզապես պետք է հեռանալ, և հեռանում, երբ պետք է փոքր ինչ սպասել: Լռում են, երբ շատ են սիրում, և գոռում են իրենց սիրո մասին, երբ իրականում չեն սիրում: Հեռանում են այնտեղից, որտեղ իրենք սիրված են, որպեսզի լինեն այնտեղ, ուր իրենց ներկայությունը չեն նկատում: Մարդիկ ստեղծում են խնդիրներ, հետո սկսում փնտրել լուծումներ: Հեռանում են ոչինչ չասելով, հետո զարմանում, որ վերադարձին դռները փակված են լինում: Խաբում են, հետո զարմանում, որ իրենց այլևս չեն հավատում: Գնահատում են իրենց ունեցածը, երբ կորցնում են...

Յուրաքանչյուր մարդ իր ներսում սահման ունի: Զգացմունքների սահման: Ցավի սահման: Արցունքների սահման: Ատելության սահման: Ներման սահման: Այդ պատճառով մարդիկ երբեմն կարող են երկար համբերել։ Երկար լռել։ Երկար եզրակացություններ անել։ Եվ հետո, մի ակնթարթում, վերցնել և հեռանալ՝ առանց խոսքերի և բացատրությունների։ Կոնստանտին Խաբենսկի