Предыдущая публикация
ВОДАР ДЗЯЦIНСТВА...
Крывыя яблынькi у садзе,
Ажно пагнулася галлё.
Лiпнёвы вецер лiсце гладзiць,
I лезуць яблыкi у вакно.
Бацькоускi сад кызыча сэрца...
За успамiнам успамiн.
Сюды вяртаюся сагрэцца,
Да яблык, грушау i малiн...
Шчэ па двары тупоча бацька,
I дзе шчыкецiну прыб"е,
Не прагуляюць рукi мацi, -
Там падбярэ, там сабярэ.
Гурочкi просяцца у кошык,
Укропны водар будзiць дух.
-Вазьмi, дачка сабе хоць трошкi,
А тыя у бочку пакладу.
I кабачкi, нiбы салдаты,
Чароунай спеласцю глядзяць.
Нясу пад пахваю у хату-
Такi прадукт усе ядзяць.
... Абудзiць ранне бацькау дворык,
Ад прамянёу ажно гарыць .
Нясецца водар кабачковы-
Аладкi з"ем на раз, два, тры!
Так смачна я дауно не ела,
Такiх эмоцый пашукаць!
Усё не вечна, мы старэем,
Ды на душы па 25!
Унукi,праунукi гуляюць,
Старэнькi сад для iх - шацёр
I слёзы шчасця набягаюць...
Якое любае жыццё.
Любоу Ляпко
Следующая публикация
Нет комментариев