Предыдущая публикация
Воспоминание о событии 6 лет назад
მიყვარხარ ძლიერ...
ძლიერ... რაც გადის დრო და ხანი, მე უფრო მეტად
მიყვარს შენი პატარა ტანი. შენი შავი თმის ბუჩქი, ეგ თეთრი შუბლის
სერი, თვალები გიშრისფერი, ლოყები ვარდისფერი. შენი თითები მიყვარს,
ორი პატარა თათი, ო, იცი როგორ მიყვარს ოდნავ შეხებაც მათი, ო, იცი
როგორ მიყვარს გამოუთქმელი ენით? — შენი გრძნობების სიღრმე, სულის
სიმაღლე შენი. მა დარდიც მიყვარს შენი, შენი ღიმილიც ფართო, მე ცრემლიც
მიყვარს შენი, შენი კისკისიც მართობს, მე შუქი მიყვარს შენი, რა არის
მისი ფასი! მე ჩრდილიც მიყვარს შენი, მზის დაბნელების მსგავსი.
მიყვარხარ ძლიერ, ძლიერ... მწვავს შენი ტრფობის ალი, მიყვარხარ ძლიერ,
ძლიერ... მთელი გრძნობით და ძალით. მთელი სამყარო ვრცელი შენით არსებობს
ჩემთვის, რაზეც კი ვფიქრობ, ყველა ფიქრს შენზე ფიქრი ერთვის. ძილში
ჩემთან ხარ სიზმრად, ფიქრში ჩემთან ხარ დღისით. გულის ძგერის ხმა მესმის —
შენი ხმა არის ისიც. შენთვის მივწვდები მწვერვალს, დიდების ყველა
მნათობს, დიდებას დავთმობ შენთვის, შენთვის მწვერვალებს დავთმობ. შენი
ოცნებით ვხარობ, შენს დარდს ვატარებ დარდად, მე სხვა სურვილი არ მაქვს,
შენი სურვილის გარდა. მსხვერპლი ყველაზე დიდი მე მეჩვენება მცირედ,
რადგან შენ გსურდა იგი, რადგან შენ შემოგწირე. შენს მცირეოდენ წყენას
Следующая публикация
Нет комментариев