Предыдущая публикация
😘Без бацькоў паміраюць хаты,
Стрэхі хіляцца да зямлі,
А на стрэхах крычаць цыбатыя
Немым голасам каміны.
Без бацькоў памірае сад—
Плачуць дрэвы празрыстым бурштынам.
Як так сталася,што назад
Не паклікала сэрца сына?
Колькі бацька здароўя аддаў,
Калі ладзіў з бярвення хату.
Ён да самае смерці чакаў
Родных дзетак —сваіх буслянятаў...
Кожны вечар ля плота стаяў,
Узіраючыся на гасцінец.
І душою, і сэрцам чакаў—
Ён чакаў хоць малодшага сына.
Вецер гоніць лістоту ў поле
Ад падворка забытай хаты.
Дзеці выбралі іншую долю,
І яны ў тым не вінаваты.
Следующая публикация
Нет комментариев