Предыдущая публикация
Сам-насам у бацькоўскай хаце…
Перабіраю розныя рэчы, успамінаю. Бывае – усміхнуся, бывае – заплачу… Здаецца ніхто і ніколі не расказваў гісторыю сям’і праз самыя звычайныя гузікі.
У жоўтым серванце чатыры бляшаныя пушачкі з самымі рознымі: вялікімі, дробненькімі, металічнымі і ўрачыстымі. Вопратка зношвалася, а перад тым як выкінуць, мама абразала гузікі, а як спатрэбяцца…
За жыццё сабралася чатыры бляшаныя пушачкі. Ёсць гузікі – як слёзы, дробненькія, бліскучыя, салёныя… Трапляюцца і незнаёмыя.
Усе мы – гузікі… Адарваныя, прышытыя, а некаторыя і на адной нітцы.
14.02.2022 год.
Уладзімір Сцяпан.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев