Як неўры з Пагосчыны да Скандынавіі хадзілі
Паводле артыкула “Папуляцыйная геноміка мезалітычнай Скандынавіі.”
Аўтарскае права: © 2018 Günther et al. Гэта артыкул з адчыненым доступам, які распаўсюджваецца ў адпаведнасці з умовамі ліцэнзіі Creative Commons Attribution License, якая дазваляе неабмежаванае выкарыстанне і распаўсюджванне на любым носьбіце пры ўмове, што аўтары і крыніцы будуць абазначаны. Атрымана: 21 ліпеня 2017; Прынята 4 снежня 2017 г.; Апублікавана 9 студзеня 2018 г.
Скандынавія была адной з апошніх геаграфічных зон у Еўропе, якая стала прыгодная для жыцця людзей пасля апошняга буйнага абледзянення.
Навукоўцамі кафедры арганізацыйнай біялогіі, Упсальскага універсітэта, (Упсала, Швецыя) праведзены даследаванні, у якіх параўноўваліся дадзеныя мезалітычных парэшткаў чалавека з заходняй, паўночнай і ўсходняй Скандынавіі, каб вывесьці раннія постледавіковыя маршруты міграцыі.
Сярод даследаванных старажытнасцей былі таксама прадстаўлены парэшткі са Стэйгена, Нарвегія. Стэйген, гэта камуна ў фюльку Нурлан, якая з'яўляецца часткаю рэгіёну Сальтэн, што на паўночнай частцы ўзбярэжжа Скандынавіі.
Менавіта там, у Стэйгене былі знойдзены парэшткі паляўнічага-збіральніка, датаванага 5950-5764 гадоў таму, які меў Y гаплагрупу І2а1b.
Субклад I2a1b раней быў вядомы, як I1b (да 2007 году). Характэрны на Балканах і ў Карпатах, з максімальнай частатой назіраецца сярод Дзінарскіх славян (харваты, сербы і баснійцы), а таксама ва Украіне, Беларусі і паўднёва-заходняй Расіі. Прычым у Беларусі на Пінскім Палессі яе частата складае 27%.
Гэтых даследаванняў вельмі недастаткова, каб рабіць нейкія вынікі для ўсёй Еўропы, але для Беларусі вынікі генатыпавання касцяных парэшткаў Скандынавіі маюць важнае значэнне, як і для Ісландыі.
Перамяшчэнне перасяленцаў, маючых балканскую гаплагрупу, па маршруту Балканы – Стэйген Нарвегія павінна было праходзіць праз старажытнае Пінскае Палессе і адбыцца гэта магло толькі ў першай палове мезаліта. Менавіта ў мезаліце адбылося першае вялікае ўзвадненне, якое запоўніла не толькі прыпяцкую катлавіну, але і ўсё Палессе, ператварыўшы яго ў Палескае мора памерам ад Пінску да Мазыру.
Існаванне гэтага вялікага вадаёма на Палессі на працягу не менш, чым пяць тысяч гадоў, рабіла немажлівым пранікненне мігрантаў з поўдня. Далейшая міграцыя ў паўночным напрамку магла быць толькі ад Пінскага Палесся, на што і паказвае частата балканскай гаплагрупы. Так калі ў Харватаў гэтая лічба складае 52%, а ў Пінскім Палессі 27% і ў Гомельскім Палессі 22%, то на паўночным усходзе адбываецца яе зніжэнне да 3-7%.
Менавіта на гэты маршрут, маршрут ранняй пасляледавіковай міграцыі з тагачаснай Пагосчыны ў Скандынавію і паказвае вектар зніжэння высокіх частот балканскай гаплагрупы, знойдзенай на тэрыторыі нарвежскага Стэйгена.
Такім чынам, вялікая верагоднасць таго, што паляўнічы-збіральнік з нарвежскага Стэйгена быў нашчадкам жыхара Пагосчыны Пінскага Палесся, які ў сваю чаргу быў нашчадкам нейкага балканскага жыхара. А з гэтага меркавання выцякае меркаванне таго, што тыя пасяленцы Пагосчыны былі з Балкан і была ў іх гаплагрупа I2a1b якую цяпер называюць балканскай (да 2007 г. яна маркіравалася, як I1b).
Самы час узгадаць ужо добра знаёмага нам старажытнага грэчаскага навукоўца Герадота і ягоную кніжку “Мельпамена”, дзе ён напісаў пра народ Пінскага Палесся так:
Неўры – гэта скіфскае племя, якое было выгнана са сваіх зямель варожымі прышэльцамі (у кніжцы– змяіным нашэсцем). Неўры былі вымушаныя пакінуць сваі землі і пасяліцца сярод будзінаў. Пра неўраў хадзілі чуткі, што яны нібыта чарадзеі. Кожны чалавек з іх племені штогод на некалькі дзён ператвараецца ў ваўка, а затым зноўку прымае чалавечае аблічча.
Абарыгены Палесся – будзіны. Гэта вялікае і шматлікае племя качэўнікаў, якія маюць блакітныя вочы, а валасы ў іх рыжыя, і ўсе яны ў вяснушках. Зямля ў будзінаў уся зарошчана лясамі. У самай галоўнай пушчы знаходзіцца вялікае і шматводнае возера, а вакол яго сток вод, парослых трыснягом.
Амаль 2500 гадоў таму ў Грэцыі было вядома, што на тэрыторыі тагачаснага Палесся, а значыць і Беларусі жыў народ, які складаўся з двух плямён. Гэта мясцовыя будзіны і прышэльцы неўры. Самае верагоднае дапушчэнне, гэта тое, што будзіны мелі гаплагрупу R1a, а неўры I2a1b = І1b.
Паляўнічыя-збіральнікі з Пінскага Палесся, а хутчэй за ўсё менавіта з будучай Пагосчыны, то бок з узбярэжжа Пагосцкага возера, якое на той час – каля 6000 гадоў таму – было морам, рушылі ўслед за паўночнымі аленямі на поўнач, бо такі маршрут выбралі алені, на тое яны і былі паўночныя.
Як доўга яны вандравалі невядома, але ў выніку нашыя землякі дабраліся да Нарвежскага Стэйгена. Стэйген, гэта камуна ў фюльку Нурлан, якая з'яўляецца часткаю рэгіёну Сальтэн, што на паўночнай частцы ўзбярэжжа Скандынавіі.
Між тым у Скандынавіі такой гаплагрупы цяпер ужо няма. Але яна ёсць у прыбалтыйскіх краінах і ў больш паўночнай Ісландыі. А галоўнае – яна ёсць у мужчын Пінскага Палесся і ў мужчын Пагосчыны ў тым ліку.
А ўсе тыя нашыя мужчыны, якія маюць гаплагрупу I2a1b = І1b, з’яўляюцца кроўнымі суродзічамі ўсіх тых людзей Ісландыі, якія маюць такую ж гаплагрупу, бо яны з’яўляюцца прамымі нашчадкамі нашых продкаў - людзей з Пагосчыны, якія ў старажытныя часы да Скандынавіі хадзілі.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев