Хадзілі ў разведку - паўзком па мурожных палянах.
І метка стралялі ў пянькі з аўтаматаў драўляных.
Ды грозна "Здавайся!" гукалі на ўсю дубіну.
Таіліся ціха ў акопах, парослых травой,
Каб "ворага" ўзяць у палон: Хэндэ хох, рукі ўгору!
Было тых акопаў па краю чарнічнага бору
Ці мала, маўклівае памяці горкай жывой...
Шукалі патроны ля рэчкі. Ныралі ў ваду,
І неяк дасталі прашытую кулямі каску...
Вайну па сцяжынах балотных чыталі, бы казку.
Не казку, на жаль, а суровую праўду-бяду.
Выносілі здраднікам дружна расстрэльны прысуд.
"Ура" пераможнае ў неба ўзлятала ўрачыста.
Бывала, да бойкі спрачаліся: ролю фашыста
Выконваць ніхто не хацеў ды прыспешнікаў-юд.
Гулялі ў вайну хлапчукі. І байцамі раслі.
І бачыў з іх кожны героем сябе, абаронцам.
І верылі: з імі пагрозы не страшныя сонцам
Аблашчанай вёсцы, і маме, і роднай зямлі.
А мамы, ваенны свой лёс праклінаючы злы,
У бога прасілі сынам шчаслівейшае долі.
Каб свет не пабачыў паўтору ніколі-ніколі
Чырвонага Берага, Дальвы, Хатыні, Алы.
Тым хлопцам па семдзесят сёння. Сталеюць сыны.
Ды памяць шануецца. І ў пераможную дату
Па плошчы з прадзедаўскім сцягам унуку-салдату
Даверана крочыць, нашчадку герояў вайны.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 2
иуд ,
в детских играх своих назначали врагов
и злодея следам не давли остыть
и прекраснейших дам обещали
любить
и родных успокоив и ближних любя
мы на роли героев вводили себя...
В.С. ВЫСОЦКИЙ .