Предыдущая публикация
Радуніца
Маім землякам прысвячаецца
Гэты дзень ,безумоўна, святы,
А для нас - асаблівы да скону,
Не спыняюць машыны пасты,
Дазваляюць праехаць у “зону “.
Я гляжу на сваіх землякоў
І заходзіцца сэрца ад болю,
Лёс пакінуў нас без каранёў,
Чарнабыллем пазначана доля...
На пагосце магілы дзядоў,
Як і мы - без віны вінаваты,
Сустракаюць яны сваякоў
Раз у год...- гэта сумнае свята...
Пастаю каля родных крыжоў
І паціху пайду да двара,
Дзе мой род жыў з прадвеку вякоў,
Дзе дзяцінства прамчала пара…
Вось і роднага дому парог,
Я прысяду на ім у адчаі,
Колькі пройдзена розных дарог,
Толькі лепшай зямлі не знайшла я...
Хмызняком зарастае наш сад
І струхнела бацькоўская студня...
Калі б можна вярнуцца назад -
Да цябе, мая родная Рудня...
Тут суседзяў маіх двары,
Дзе і спрэчкі былі, і гулянкі,
Працавалі ад самай зары
І гулялі да самага ранку.
Тут любілі прымаць гасцей,
І любілі хадзіць у госці,
А цяпер сустракаюцца ўсе
Раз у год, ды і то - на пагосце.
Я гляджу на маіх землякоў,
Што па вёсцы знявечанай ходзць ...
Божа, будзь міласэрдны: хай зноў
Усе сустрэнуцца ў будучым годзе!
Алла Мохорева
Следующая публикация
Комментарии 10