Раздзел музея " Ішла вайна" будзе публікаваць артыкулы пра нашых землякоў якія ваявалі. "Знай нашых"' так будуць называцца артыкулы. Людзі якія гінулі і заставаліся інвалідамі, жывымі, для таго што бы разграміць логава Гітлера....У 1939 годзе Станіслаў Захар праходзіў у Вільнюсе ваенную, як ён кажа, чынную службу. 1 верасня 1939 года фашысцкая Германія з рускімі напала на Польшчу. Разам ca многімі сваімі аднагодкамі, сярод якіх было нямала ягоных землякоў , адразу пайшоў ваяваць. Але нядоўгай атрымалася для Станіслава Іванавіча польская кампанія. Гітлераўцы, нягледзячы на ўпартае супраціўленне палякаў, за некалькі тыдняў прыціснулі іх да ўсходняй граніцы, а тым часам на тэрыторыю з усходу, якая была пад уладай Польшчы, уступілі войскі Рускай Арміі. Апынуўшыся паміж двух агнёў, палякі пачалі складваць зброю. Памятаю, нас, вырваўшыхся з акружэння, сабраў ля сябе польскі афіцэр. "Салдаты, звярнуўся ён да нас, — ні ўперад, ні назад дарогі няма: тут немцы, там — бальшавікі. Закапайце зброю і можаце ісці, хто куды хоча". Ваенны ўрач, у якога Станіслаў Захар служыў ардынарцам, прапанаваў яму падацца ў Англію. Маўляў, будзеш мне так служыць, як служыў, не прападзеш. Але Станіслаў Іванавіч, падзякаваўшы адмовіўся: роля халуя яго не ўладкоўвала, акрамя гэтага, дома чалавека чакала сям'я. З вялікім страхам за свой далейшы лёс вяртаўся салдат Войска Польскага дадому. Ha станцыі Юрацішкі, куды ён і яшчэ некалькі ягоных землякоў дабраліся на "таварняку", хтосьці пусціў чуткі, што іх спярша адправяць у Расію, а затым у лагер для польскіх ваеннапалонных. І сапраўды, не паспелі яны саскочыць з платформы, як да іх адразу падыйшлі чырвонаармейцы: "Адкуль, таварышы?" "З вайны", прама гледзячы ў вочы старшаму патруля, адказаў Станіслаў Захара. "Нясоладка вам, мусіць, там прыйшлося. Зброі з сабою не вязеце? - запытаўся старшы з ваенных. "Не, адказаў Станіслаў, закапалі зброю яшчэ ля граніцы". "Дык чаго ж вы стаіце? Ступайце дадому. Жонкі нябось зачакаліся". Станіслаў разгублена таптаўся на месцы. "Ідзі, ідзі, салдат, падштурхнуў яго ў плячо адзін з чырвонаармейцаў, — адваяваўся". Не, як і большасць савецкіх людзей, так і той чырвонаармеец, не мог, канечне, ведаць, што вайна, галоўныя выпрабаванні на чалавечую вартасць, мужнасць, цярпенне, былі для Станіслава Іванавіча Захара, яго землякоў, яшчэ наперадзе. Чаго толькі ні прыйшлося зведаць чалавеку за гады фашысцкай акупацыі. Хапіла і гора, і крыўды, і здзекаў. Адступаючы, расказвае Станіслаў Іванавіч, нашы войскі пакінулі вельмі многа ваеннай тэхнікі. Цяжкія танкі не змаглі перабрацца праз рэчку Бярэзіну і многія з іх аселі на яе дне. Каб іх адтуль дастаць, гітлераўцы зганялі на бераг ракі жыхароў навакольных і аддаленых ад Бакштаў аддаленых вёсак . І тыя, узяўшыся за трасы, саматугам цягнулі гэтыя шматтомныя машыны на бераг. На гэтай катарзе даводзілася быць і мне. Гэта ўсяго адзін са шматлікіх эпізодаў уведзенага фашыстамі на акупаванай імі тэрыторый "новага парадку", а колькі іх было яшчэ... Пасля заканчэння вайны на нашых землях, Станіславу Іванавічу Захару зноў прыйшлося ваяваць. На гэты раз у складзе 81-га артылерыйскага палка дывізіі Тадэвуша Касцюшкі. Прыйшлося зноў прайсці. Прыйшлося зноў прайсці па палях баёў, на якіх у верасні 1939 года, прыняўшы на сябе першы ўдар фашыстаў, злажылі галовы сябры яго маладосці..... Дык хіба я адзін сёння такі ў нашай мясцовасці, што і за Польшчу і за Саветы ваяваў. У другіх Лаздунах, здаецца, яшчэ Гіль жыве, а побач з першымі, недалёка ад возера, Буйко Віктар. Што і казаць, час быў такі. Нялёгкі, трывожны час. Праўда, на гэты раз прайшоў па ратных палях салдат дзвюх дзяржаў у ролі - пераможцы.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев