Частка 3.
19 чэрвеня быў сонечны, адзін з першых па летнім цёплых дзён і апошні дзень па зборы подпісаў за пратэстных кандыдатаў і ланцуг салідарнасці.
Як заўжды, я вяла стрым.
Стрым у дзвюх частках, да самага затрымання.
Ішлі за намі мужчыны ў цывільным.
Мы іх вызначылі адразу, але чамусці яны не хацелі прызнавацца, што вядуць нас.
Бралі нас з дачкой, я б сказала, "пяшчотна" амапаўцы пасадзілі нас у чорны бус, дзе я пачала іх вычытваць, і ім было рэальна сорамна.
Яны мялісь, цяжка ўздыхалі, але ўсе прымалі моўчкі.
Гэта працягвалася даволі доўга, каля паўтары гадзіны.
За гэты час нас падвезлі да трэцяга аддзялення міліцыі і там таксама доўга чакалі, бо была чарга з зартрыманых.
Афармляў нас супрацоўнік па прозвішчы Зуеў.
І так як душэўныя гутаркі са мной не пракацілі, пратакол быў складзены хутка.
Усё як звычайна.
У пратаколе я зрабіла запіс, што не згодная, што мае правы парушаюцца, і падпісалася пад сваёй нязгодай.
А далей пачалася жэсть.
Пасля асабістага дагляду, пры якім у мяне атабралі ўсё,
у тым ліку і аэразольны балончык Беротека-хуткая дапамога пры прыступах астмы,
мяне змясцілі ў так званы "стакан", памяшканне без вентыляцыі, адзіным прадметам у якім была вузкая кароткая лавачка, каля якой стаяла пачатая, бачыўшая віды пластыкавая бутэлька з вадой.
Свежасць вады, яе якасць і колькі чалавек з гэтай бутэлькі півала, ды пры эпідэміі Кавід, пакідала пытанні.
Уражвалі жалезныя дзверы ў гэтым цесным памяшканні з адзіным акенцам, якое звязвала мяне са знешнім светам, брудным да немагчымасці, з пацёкамі засохлай сліны і сопляў, з якога адкрываўся выдатны від на сцяну калідора, за якім быў кабінет, дзе мяне абшуквалі.
Сцены і лавачка былі бруднымі і ліпкімі.
Такое ўражанне,
што там не прыбіраліся гадамі.
І было жудасна душна, мне крытычна не хапала паветра і пачаўся прыступ удушша.
Пакуль магла, стукала ў дзверы, прасіла даць мне інгалятар.
А яны чулі ўсё і смяяліся ў кабінеце, і, праходзячы міма, смяяліся.
Так развіўся наймагутны прыступ удушша.
І я, зваліўшыся, напаўлежучы на той лавачцы, практычна страціла прытомнасць.
Не ведаю, колькі гэта працягвалася, бо згубілася ў часе.
Цьмяна памятаю, што мяне падрукі вывелі на вуліцу, у рукі ўсунулі інгалятар, мабыць, ўжылі яго па прызначэнні, бо ў галаве праяснілася, ды і свежае начное паветра пайшоў на карысць. Але слабасць была страшная і дыхалася з цяжкасцю.
Мабыць, мае каты моцна спалохаліся адказнасці, таму павезлі мяне ў трэцюю гарадскую бальніцу, дзе мне аказалі экстранную медыцынскую дапамогу, прапанаваўшы шпіталізацыю, але папярэдзіўшы аб вялікай колькасці кавідных хворых.
У маім стане, пры маіх больках, рызыка заразіцца была вельмі высокая, таму выбрала меншае з бед,
і мяне павезлі ў ІЧУ.
Працэс афармлення і змяшчэнне ў камеру памятаю цьмяна, але памятаю жудасны галаўны боль, ад якога я не магла нават паварушыцца. Так і ляжала ў адной позе, уткнуўшыся ілбом у брудную, абтынкаваную тоўстым каравым футрам сцяну.
Памятаю, як прыступы паўтараліся, і мне двойчы выклікалі хуткую дапамогу.
Не дастаўлю ім такога задавальнення,не памру,
Не дачакаюцца,так думала я і гэта надавала сил.
І я выжыла.
Частка 1. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0QeusiqgDVv76rTTrScr7HYyYqoxEBXptGKxYWBEHE2sRaffTCnWZSN8E2CZSHkdrl&id=100006977206423 Частка2. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02qpWDSGowjA2LtNbnndNu26CGXqZVwrKdKWz8U3JdMiKWybnK3zsnvHgWKxMt1N96l&id=100006977206423
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев