Предыдущая публикация
Сёння дзень вызвалення вязняў з фашысцкіх концлагероў.
З гэтай нагоды вітаю сяброў па былой нядолі, якім пашчасціла дажыць да гэтага дня
Жадаю вам добрага здароўя, дабрабыту, чулых адносін да вас вашых родных і ўладаў. Жадаю яшчэ доўга затрымацца на гэтым свеце. Вось адзін дзень з майго лагернага жыцця. Мне шэсць гадоў.
Даляцела ў лагер чутка
Можа гэта толькі вутка?
Можа зман,
Што прывезлі к нам з Вушачаў партызан.
Партызаны гэта людзі, альбо не
Можа гэта толькі здані на кане?
З рагамі ,з хвастом,
Даўгім даўгім языком… ?
Як жа гэта ўцярпець
І на іх не паглядзець?
Трэба з лагеру ўцячы.
Толькі можна ўначы
Вартавога абмінуць
К партызанам зазірнуць.
І як толькі звечарэла
Я надзела паліто
І пакрочыла нясмела
К партызанам на сяло.
Адчыніла дзверы ў хлеў
І аслупянела:
У тым хлеве на гнаі
Дзетвара сядзела.
Хтосьці плакаў,хтосьці еў,
Хтосьці забаўляўся..
І ніхто мяне бадаць
Нават не збіраўся.
На руках малюкоў
Гушкалі матулі
І стараліся яны,
Каб іх крык не чулі.
У адным вуглу хлява
Плакала дзяўчынка.
Я сказала ёй,, Не плач,
На , вазьмі. Скарынка!”
Потым некалькі разоў
Да яе хадзіла.
Захаваўшы ў паліто
Скарынкі насіла .
Раптам зніклі ўсе яны.
Быццам растапіліся.
Быццам пад зямлю яны
Жыць перасяліліся.
Невядома, куды іх
Немцы перагналі .
Можа для салдат сваіх
Кроў у дзетак бралі.
Помню я ўсё жыццё
Гэтых партызанаў.
І расказываць пра іх
Я не перастану.
З Клавай мы сустрэліся праз 75 гадоў у Юрцаўскім шпіталі. А кажуць, што цуды не бываюць. Бываюць!
Следующая публикация
Нет комментариев