Предыдущая публикация
"ДА ЗОРАК ПАД ПЛАЧ ЗАВІРУХІ...
"
Не стала Аляксея Пятровіча Галаскока. Не стала чалавека, які ўсім сэрцам любіў Беларусь, мову і творчасць, мог на ляту злавіць рыфму і тут жа падарыць паэтычны экспромт, быў добрым суразмоўцам і надзейным таварышам.
Адляцеў у вырай сам - як некалі сябры з яго верша:
"Сёння восень на маім двары,
А на скронях нечаканы іней.
Адлятаюць даўнія сябры
Безгалосым незваротным клінам..."
І сёння ўжо ноч "стала сябраваць" са мною, бо ўвабрала ў сябе шмат думак і ўспамінаў: пра нашы сумесныя выступленні ў школах, бібліятэках, клубах на творчых вечарынах і святах, пра гутаркі з кубкам духмянай гарбаты, нават пра творчыя спрэчкі, калі нашы думкі разыходзіліся. І пра жартачкі паэта, за якімі заўсёды хаваўся глыбокі сэнс, пра яго спробы дайсці да донца той ці іншай з'явы, зразумець сутнасць чалавечых адносін і сэнс жыцця на гэтай зямлі.
А яшчэ згадваецца боль паэта за душу нашай краіны - мову. Тую мову, ад якой крыўдна адцураліся многія яе сыны і дочкі. Таму і заклікаў паэт:
"Жывіце, вёсачкі, не памірайце,
Бо разам з вамі знікне мова.
Нашчадкі родныя, хавайце,
Шануйце кожна наша слова..."
Аляксей Пятровіч не рваўся ў іншыя краіны "шукаць дзівосны невядомы рай". Бо ў родным краі яго чакалі бары і дубровы, птушкі і васількі ў жыце, любыя дзеці, ўнукі і магілкі прашчураў.
"...Мой дзед казаў: ”Жыві у Беларусі,
Дзе нарадзіўся - там і памірай”, - пісаў ён.
Так і адляцела яго душа "да зорак пад плач завірухі", як прадказваў паэт у адным са сваіх вершаў - "На Радзіме". Адляцела дома, у Беларусі, якую любіў усім сэрцам і якую прасіў:
"...Зямля, дзе пашчасціла жыць,
Будзь мне дываном, будзь і пухам”.
На гэтай зямлі паэт пакінуў шмат прыемных уражанняў і ўспамінаў, а таксама добры стос вершаў. І верыцца, што нават Адтуль, з Вечнасці ён будзе апекаваць Радзіму - каб жыла і квітнела "вясновым садам":
"...Будзе жыць Беларусь мая, веру я,
Будзе садам вясновым квітнець."
Вечная памяць, шаноўны Аляксей Пятровіч...
Шчырае спачуванне цудоўнаму чалавеку - жонцы паэта Ларысе Іванаўне, сям'і і блізкім.
Адляцеў у вырай сам - як некалі сябры з яго верша:
"Сёння восень на маім двары,
А на скронях нечаканы іней.
Адлятаюць даўнія сябры
Безгалосым незваротным клінам..."
І сёння ўжо ноч "стала сябраваць" са мною, бо ўвабрала ў сябе шмат думак і ўспамінаў: пра нашы сумесныя выступленні ў школах, бібліятэках, клубах на творчых вечарынах і святах, пра гутаркі з кубкам духмянай гарбаты, нават пра творчыя спрэчкі, калі нашы думкі разыходзіліся. І пра жартачкі паэта, за якімі заўсёды хаваўся глыбокі сэнс, пра яго спробы дайсці да донца той ці іншай з'явы, зразумець сутнасць чалавечых адносін і сэнс жыцця на гэтай зямлі.
А яшчэ згадваецца боль паэта за душу нашай краіны - мову. Тую мову, ад якой крыўдна адцураліся многія яе сыны і дочкі. Таму і заклікаў паэт:
"Жывіце, вёсачкі, не памірайце,
Бо разам з вамі знікне мова.
Нашчадкі родныя, хавайце,
Шануйце кожна наша слова..."
Аляксей Пятровіч не рваўся ў іншыя краіны "шукаць дзівосны невядомы рай". Бо ў родным краі яго чакалі бары і дубровы, птушкі і васількі ў жыце, любыя дзеці, ўнукі і магілкі прашчураў.
"...Мой дзед казаў: ”Жыві у Беларусі,
Дзе нарадзіўся - там і памірай”, - пісаў ён.
Так і адляцела яго душа "да зорак пад плач завірухі", як прадказваў паэт у адным са сваіх вершаў - "На Радзіме". Адляцела дома, у Беларусі, якую любіў усім сэрцам і якую прасіў:
"...Зямля, дзе пашчасціла жыць,
Будзь мне дываном, будзь і пухам”.
На гэтай зямлі паэт пакінуў шмат прыемных уражанняў і ўспамінаў, а таксама добры стос вершаў. І верыцца, што нават Адтуль, з Вечнасці ён будзе апекаваць Радзіму - каб жыла і квітнела "вясновым садам":
"...Будзе жыць Беларусь мая, веру я,
Будзе садам вясновым квітнець."
Вечная памяць, шаноўны Аляксей Пятровіч...
Шчырае спачуванне цудоўнаму чалавеку - жонцы паэта Ларысе Іванаўне, сям'і і блізкім.
Следующая публикация
Комментарии 4
сердцем любил Беларусь, язык и творчество, мог на лету поймать рифму и
тут же подарить поэтический экспромт, был хорошим собеседником и
надежным товарищем.
Как и в случае с его друзьями, он:
"Сегодня осень на моем дворе,
А на висках неожиданный иней.
Отлетают давние друзья
Безголосым необратимым клином..."
И сегодня уже ночь "стала дружить" со мной, так как вобрала в себя много
мыслей и воспоминаний: о наших совместных выступлениях в школах,
библиотеках, клубах на творческих вечеринках и праздниках, о разговорах с
чашкой ароматного чая, даже о творческих спорах, когда наши мысли
расходились. И про шуточки поэта, за которыми всегда скрывался глубокий
смысл, про его попытки дойти до донышка того или иного явления, понять
суть человеческих отношений и смысл жизни на этой земле.
А еще упоминается боль поэта за душу нашей страны-язык. Тот язык, от
которого обидно отвернулис...ЕщёНам тоже интересно почитать: Не стало Алексея Петровича Голоскока. Не стало человека, который всем
сердцем любил Беларусь, язык и творчество, мог на лету поймать рифму и
тут же подарить поэтический экспромт, был хорошим собеседником и
надежным товарищем.
Как и в случае с его друзьями, он:
"Сегодня осень на моем дворе,
А на висках неожиданный иней.
Отлетают давние друзья
Безголосым необратимым клином..."
И сегодня уже ночь "стала дружить" со мной, так как вобрала в себя много
мыслей и воспоминаний: о наших совместных выступлениях в школах,
библиотеках, клубах на творческих вечеринках и праздниках, о разговорах с
чашкой ароматного чая, даже о творческих спорах, когда наши мысли
расходились. И про шуточки поэта, за которыми всегда скрывался глубокий
смысл, про его попытки дойти до донышка того или иного явления, понять
суть человеческих отношений и смысл жизни на этой земле.
А еще упоминается боль поэта за душу нашей страны-язык. Тот язык, от
которого обидно отвернулись многие ее сыновья