Предыдущая публикация
#Сустрэча школьных сяброў
У першую суботу лютага родныя школы сустракалі сваіх выпускнікоў. І ніякая сцюжа ці завея не перашкодзіла сабрацца тым, хто ведае, што яго чакаюць не толькі родныя сцены, але і людзі, з якімі поруч правялі лепшыя гады свайго дзяцінства. Гэта яшчэ адзін экзамен дарослага жыцця, адзін з самых важных… На сяброўства. На памяць. На ўменне падтрымліваць простыя чалавечыя стасункі. І яго ніхто за нас не здасць, і ніхто нам у тым не дапаможа. Бо ён не з катэгорыі сацыяльных або эканамічных…
Я часта ўспамінаю родную Рагінскую школу, сваіх настаўнікаў, аднакласнікаў, школьнае жыццё…Напружваецца ў душы нейкая струна, калі са стоса старых фотаздымкаў на мяне пазіраюць вочы маіх строгіх і вельмі паважаных Настаўнікаў. Многіх з якіх ужо з намі няма, але іх Урокі засталіся арэенцірамі на ўвесь далейшы жыццёвы шлях.
А час бяжыць, бяжыць…Хочацца хоць на імгненне яго прыпыніць і перанесціся ў незабыўныя школьныя гады. Хочацца верыць, што сёлетні Вечар сустрэчы былых выпускнікоў стаў яркім і напоўненым святам! Святам радасных сустрэч, прыемных успамінаў, падвядзеннем вынікаў дасягнутага ў сваім жыцці і пастаноўкі агульных мэт на будучае,на стваральную працу для сваёй школы, для сваёй малой радзімы.
Вельмі цікавыя праекты рэалізуюць выпуснікі ў розных рэгіёнах нашай Бацькаўшчыны: закладкі садоў, паркаў, матэрыяльная дапамога школам к новаму навучальнаму году, к юбілеям школ, ушанаванне працы настаўнікаў, дапамога ў стварэнні школьных музеяў…
Выпускнікі Рагінскай школы таксама шмат робяць добрых спраў на карысць сваёй школы, сваіх аднавяскоўцаў, сваёй малой радзімы. У 2013 годзе Рагінская школа адзначала свой 150 юбілей, і падчас урачыстага мерапрыемства былыя выпускнікі вырашылі пачаць збор сродкаў на пабудову храма ў вёсцы. О, цуд! Храм пабудавалі! У мінулым годзе школе ў нашым мястэчку Рагінь споўнілася 160 гадоў. Юбілей не адзначалі...Школа перажывае крызіс.Там сёння вучыцца 54 вучні. Сёлета няма дзясятага, адзінаццатага класаў. І прагрэсу не прадбачыцца: моладзь у аграгарадку амаль не застаецца, бо няма працы..
Аптымізацыя сістэмы адукацыі - справа сёння звычайная.Утрымліваць школы, у якіх настаўнікаў больш, чым вучняў, не можа дазволіць сабе нават самая багатая дзяржава...Што можам зрабіць мы, былыя выпускнікі? Не забываць! Прыязджаць! Дапамагаць! Абмяркоўваць! Прапаную абмеркаваць ідэю пабудовы на школьным двары ці ў іншым месцы мемарыяльную экспазіцыю ў выглядзе кнігі, на старонцы якой будуць словы:
Настаўнікам прысвячаецца...
Хочам мы без імені па бацьку
У сэрцы к Вам зайсці і марам збыцца,
Каб наша нябачанае дойлідства
Адбілася ў Вашай дабрыні.
Хочам мы, каб усіх Вы нас запомнілі,
Слава ж хуткаплынна і імкліва…
Хочам мы, каб Вы ў неба глянулі
Светлымі , чысцюткімі вачыма…
З вялікай павагай і любоўю, вашы вучні
Следующая публикация
Нет комментариев