А 22-й гадзіне 23 лютага 2022 я паставіла на зарадку ўсю тэхніку, выпіла кактэйль з рэцэптурных снатворных, ад якіх засынала як немаўля. Для тых, хто не ў курсе, украінскія рэцэптурныя снатворныя вельмі моцныя.
Але я яшчэ 4 гадзіны не магла заснуць, слухала відэа Дудзя, якія прапусціла, пакуль пераязджала ў Кіеўскую агламерацыю, рабіла нармальны чэкап здароўя пасля турмы і мяняла працу.
Грузінскі рэжысёр казаў, як уцякаў ад вайны ў Абхазіі. Двойчы пераслухала, мо спатрэбіцца. Заснула на рускім стэндаперы, які распавядаў, што вырашыў ажаніцца, каб не засынаць у пухавіку ў пасцельнай бялізне. Шакавалася і падумала: “Нічога сабе, як бывае”.
Падарвалася а 6-й, у горадзе было ціха. Тэлеграм разрываўся ад апавяшчэнняў. Пакуль не ўзяла тэлефон, думала: “Нарэшце здох”. З такім жаданнем я прачыналася першыя 7 месяцаў выгнання.
У ноч, калі Путлер выпусціў першы зварот, над маім домам лётала вайсковая авіяцыя. І я вырашыла спытаць, як справы ў Кіеве, і напісала пасярод ночы: “Спіш?”. Тады вайна не пачалася, і я засынаючы выдаліла, каб не падсаджваць на паніку. 24-га лютага калі дагартала ўсе апавяшчэнні за першую гадзіну вайны і ўбачыла ў адказ “Спіш”, зразумела, што ўсё ж вайна.
Пасля ў мяне быў 5-гадзінны марш-брасок па Ірпеню, на скрынах выпала адна гадзіна, бо сеў гадзіннік. Як я зайшла ў кватэру, роўна а 13:00 рускія пачалі бамбіць Ірпенскі ваенны шпіталь ля майго дома, і захопліваць Гастомельскі аэрапорт.
Ляжала тады ў пухавіку, накрыўшыся коўдрай на незасцеленай канапе і думала, што цяпер я як той стэндапер.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев