Предыдущая публикация
Воспоминание о событии 4 года назад
ՄԻ ԲՈւՌ ՀՈՂ
Անծանոթը Լեհաստանում զոհված ամուսնու գերեզմանը գտնելու մասին հարցում արեց:
-Դու որտեղի՞ց գիտես,- անակնկալի եկավ կինը: -Հետո մտքերի հետ ինքն իրեն սկսեց զրուցել:
-40 տարի ապրում էի խաղաղված վշտով...Ութ երեխաներիցս վեցն արդեն թոռնատեր են: 90 թոռ ու ծոռ ունեմ, երջանիկ լինելու համար քիչ չէ, բայց անիծված պատերազմը, եթե չլիներ, նա էլ ինձ պես կտեսներ իր ծառերի պտուղը: Մարտունս շատ որոնելուց հետո գտավ հոր գերեզմանը: Աճյունասափորը թաղման թափորով տարանք հարազատների կողքին հողավորեցինք: Բայց 45 տարի ինձ սփոփող հույսը գերեզման իջավ: Չէի հավատում նրա մահվանը:
Պատերազմը սկսվելուց երկու ամիս անց զինվոր գնաց...
Տղաներիցս մեկը հոր հիշատակին որդուն Հակոբ կոչեց:
Վերջին նամակը գրված էր 1945թ.
«Գայան ջան, իմ մասին մի մտածիր, ես հայրենիքն եմ պաշտպանում, , եթե հաղթենք, դա մեր զինվորներիս պարծանքը կլինի: Դու էլ մեր փոքր երեխեքին պահիր, պահպանիր...»: Ավագ սերժանտ ՀԱԿՈԲ Եգորի Մարտիրոսյանը զոհվել է 1945թ. փետրվարի 12-ին: Իսկ դա պարզվեց միայն երկար տարիների որոնումներից հետո:
Զբոսաշրջիկ գերմանուհի Անելիզա Վիտինգը խոստացավ օգնել նրան...
...Լեհաստանից վերադարձավ Մարտունը` իր հետ բերելով հոր հայտնության, գերեզմանի վայրը գտնելու լուրը:
Գրիֆին քաղաքի եղբայրական գերեզմանոցում ամփոփված են 7890 զինվորի շիրիմ:
Հոր ազգանունը գտնելու ակնկալիքով Մարտունը գերեզմանի մի ծայրից սկսեց փնտրել հորը`իսկ որդին`Դավիթը, մյուս ծայրից : Մտքերի հետ էր, երբ Դավիթը ասեց.
-Հայրիկ, պապիկի գերեզմանը գտա:
Հ.Գ. Մայիսի 9 ...Իմ մոտ պահպանել եմ մի հոդված, որը իմ պապիկի մասին է, տպագրվել է ԱՎԱնԳԱՐԴ թերթում:
Հավերժ հիշատակ բոլոր նահատակներին...
Следующая публикация
Нет комментариев