ўжо 68 гадоў. Невялікі ўрывак з яго я прапаную вам, мае паважаныя сябры.Чытайце,калі ласка!
У Канстанціна Васільевіча Семашкевіча вельмі цікавае жыццё.Карэнны лебедзевец, ён нарадзіўся, і вырас,і вучыўся, і жыў тут амаль неадлучна.Глыбака пусціў карані род Семашкевічаў у Лебедзеве.Усе Семашкевічы – адвечныя хлебаробы,зацвярдзелыя працавітыя далоні якіх пахнуць зямлею,у цяжкую гадзіну абаранялі яе: дзед у першую імперыялістычную вайну,бацька ў грамадзянскую,сыну ж давялося каваць Перамогу над гітлераўскім фашызмам.
- Ішоў на вайну,нічога не баяўся,- успамінае ветэран,- не верыў што мяне можа забіць,але да цяперашняга часу цяжка ўявіць,што жывы застаўся. Баі былі страшнымі: неба гудзе,зямля гудзе,здаецца сэрца ў грудзях разарвецца.Не верылася,што зямля можа трашчаць,а яна трашчала,усё грымела…
- Мне шанцавала,усміхнуўся Канстанцін Васільевіч, - не закранула нават куля ў час баёў,у якіх удзельнічаў.
Стрыманы па сваёй натуры, ён зараз усміхаецца, а тады не да смеху было.Каму-каму, а артылерыстам даставалася.Артылерыю называлі “богам вайны”: яна заўсёды стаяла на прамой наводцы і дапамагала
ўсім у самы адказны момант.Бывала,што ўшчэнт разбівала батарэю, а ад гармат заставаліся толькі кавалкі.А людзі? Людзі таксама гінулі…Аднойчы Канстанцін Васільевіч,лічы, у магіле ляжаў:
не чуў,не гаварыў,ледзь дыхаў,калі яго танкісты падабралі на плошчы ў Познані. Не, не смерць,а толькі кантузія.
- Вельмі цяжкі быў час. Шматтысячная групоўка фашыстаў замацавалая ў цытадэлі.Асаду вялі некалькі дзён,а падступіцца да яе не было ніякай магчымасці: вакол вада,умацаванні ўсе пад зямлёю.Нават бамбёжка не дапамагала. Шмат палягло там баявых сяброў…Як жывыя стаяць яны ў маёй памяці,- уздыхнуў ветэран і нібы прыгнуўся ад болю.Гэты боль не адпускаў яго.
Канстанцін Васільевіч пасля кантузіі адмовіўся ад шпіталя,як ачуняў, адразу ж вярнуўся ў сваю часць. Фарсіраваў Віслу, вызваляў Польшчу,браў Берлін…Аб тым сведчаць яго ўзнагароды : два медалі
“За адвагу” ,ордэн Айчыннай вайны другой ступені,медалі “За вызваленне Польшчы”, “ За ўзяцце Берліна” і іншыя.
Вайна закончылася,усё жахлівае засталося ў былым.Цяпер бы дадому. Аднак не. Яшчэ пяць год служыў салдат у Германіі,на Эльбе…
Даўно няма сярод нас Канстанціна Васільевіча, а я памятаю і тую сустрэчу,і яго жывым бачу…
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 14
Это просто классно