Предыдущая публикация
Замалёўка з дзяцінства
“Зінчын жарт”
Нязгаснай зорачкай ззяе ў маёй памяці далёкае дзяцінства. Сям’я была вялікая, толькі дзяцей пяцёра,як казалі, адзін пад адным. Жылі мы ў Маладзечанскім раёне, у невялічкай вёсцы з меладычнай назвай Цюрлі. Каб пракарміцца, усім даводзілася працаваць з раніцы да позняга вечара Мы, як гусяняты, штохвілінна хацелі есці. Наша бедная мама не вылазіла з фермы
( яна працавала ў калгасе і даяркай, і цялятніцай, і свінаркай, і авечак некатары раз даглядала), а мы,малыя, разам з ёй коўзаліся – дапамагалі, як маглі.
Дома ў нас усе любілі жыўнасць. Мы,дзеці, часта валаклі ў хату бадзяжных шчанят, кацянят, птушанят і гадавалі. Калі - нікалі і нам , і нашым прыёмышам пападала ад мамы. Неяк адна ганарыстая авечка-маці ( і ў жывёл такое бывае) адказалася ад свайго дзіцяці. Прынеслі мы гэтае ягнятка дамоў, далі ёй мянушку Зінка і пачалі паіць з соскі.Перазімавала Зінка з намі ў хаце ды такая зграбная атрымалася. Расла пргыжуняй.
Мы на розныя выдумкі здатныя былі. Зацікавіла нас: ці зможа авечка бадацца? Казлы ды бараны гэта робяць. Старэйшы брат прыняўся за дрэсіроўку: ён ей лоб цёр, бадаў яе сам, стараўся ўгнявіць. Аднак Зінка ўсё роўна была добрая, хаця з характарам: калі што не па ёй, то стукне лбом то ў нагу, то ў бок. Прывыкла да нас, што ў сваю аўчарню вяртацца і не збіралася. Завядзем сілай туды – уцячэ назад.
Летам мы часта бегалі на сажалку. Прачнулася аднойчы Зінка, а нас няма. Пайшла шукаць. Куды? Вядома, на сажалку. А там звычайна жанчыны ( сажалка знаходзілася ў сярэдзіне вёскі) паласкалі бялізну. Бабка Кузьміха, падаткнуўшы за пояс падол
спадніцы, агаліўшы па калені ногі,стоячы па шчыкалаткі ў вадзе і сагнуўшыся як кажуць у народзе “ракам”, захапілася працай. Зінка, ідучы па вуліцы, выглядвала нас. Не ведаю : ці яна з хвалявання, ці з радасці,што зайшла, прыпусцілася бягом. Убачыўшы бабулю, затрымалася на хвілінку, нібы раздумваючы, затым разбеглася і баданула бабку… Старая , знянацку атрымаўшы штуршок, “нырнула”. Ох, і нарабіла яна гвалту! Зінка ж,падскокваючы, імчала да нас, звінела капыцікамі-абцасікамі… Дзеці і дарослыя, хто назіраў гэта, надрывалі жываты са смеху.
Шмат вады змянілася за доўгі час у сажалцы майго дзяцінства. Даўно памерла бабка Кузьміха. Наогул карэнных жыхароў у вёсцы засталіся адзінкі.
Ды яе саму зараз не пазнаць: разбудавалася, разраслася, амаль з Маладзечнам злілася… Аднак не сучасная мроіцца яна мне ў думках. Мроіцца тая ў адну вуліцу, маленькая, далёкая і вельмі-вельмі блізкая…
Следующая публикация
Нет комментариев