Предыдущая публикация
Карацей.
Затрымалі мяне ў сераду ўвечары а 23-й гадзіне ў Навабеліцкім раёне Гомеля. Відаць паслі і чакалі. Затрыманне праводзілі двое ў штацкім. Пасведчанняў на патрабаванне не прад'яўлялі, прычыну затрымання не тлумачылі. Нэрваваліся і спяшалі калі ехалі. Не далі нават забраць падрыхтаваную ссабойку.
Адвезлі ў аддзел крымінальнага вышука Савецкага раёна Гомеля. Ужо ў другі раз, бо першы ж быў у нядзелю на выбары — тады ў кабінеце пратрымалі 6 гадзін і адпусцілі без пратакола. Гэтым разам адзін з тых, што затрымлівалі мяне абодва разы — Цімашэнка Павел Ігарэвіч складаў пратакол. У кабінет раз-пораз заходзілі амапаўцы пасля сваёй "працы" і спрабавалі спрачацца.
Мне інкрымінавалі ў выніку ўдзел у несанкцыянаваным мерапрыемстве ў сераду ў 14:20 на цырку ў Гомелі. Фінт, што мяне ў гэты час там фізічна не было, а сама акцыя пачалася толькі ў 15 гадзін нікога не цікавіў. Роўна як і тое, што затрымалі мяне не ў гэты час, як адзначана ў пратаколе, а толькі ўвечары ў 23 гадзіны. Зрэшты на жаночай акцыі салідарнасці, што адбылася ў той дзень у Гомлі і сабрала каля 500 удзельніц як найменьш я быў, але з журналісцкім заданнем зарэгістраванага ў Беларусі СМІ. Ну ды гэта таксама ўсім было фіялетава.
Даставілі ў ІЧУ. У камеры на дваіх я быў трэцім, таму дзве начы спаў на падлозе.
Суд
У чацвер цэлы дзень правёў з 10 іншымі маладзёнамі, мужчынамі ды адной дзяўчынай на выяздным паседжанні ў судзе Савецкага раёна. Там да нас ставіліся нармалёва з большага - прынеслі бутыляванай вады, дазвалялі рухацца па спартовай маленькай залі ды нават выдалі ракеткі, каб мы маглі сябе настольным тэнісам заняць.
Суд пачаўся гадзіне а 15-й толькі і займаў максімум 10 хвілін на кожнага. Суддзя на маёй справе ўзяў перапынак каб патэлефанаваць кудысьці ў святле "новых фактаў", але ў выніку я сярод усіх атрымаў самы максімальны тэрмін — 15 сутак. Астатнія атрымалі 6, 7, 10 (у тым ліку і дзяўчына, якую затрымалі ў сераду ля "Мандарына"), 12 (адзін хлопец з барбершопа).
Збіццё
Мяне не білі, гвалт не ўжывалі. Магчыма ўсё ж праз тое, што ведалі, што я журналіст. Ды й бралі мяне не на эмоцыях на акцыі. А вось хлапцоў, якіх бралі ў панядзелак, аўторак і сераду — білі. Некаторых - моцна. Гематомы і драпіны на целе, галовах. Лютаваў АМАП з большага. Адзін хлопец у арміі служыў ва Ўнутраных войсках у канвоі дык яму дадаткова за гэта дасталося.
ІЧУ
У ІЧУ хлапцоў з маёй камеры не кармілі два дні. На момант майго прыбыцця ўжо карміць пачалі, але абед і вячэру давалі ўвечары з перапынкам у гадзінку прыкладна (16-17 гадзін прыкладна). Толькі ўжо з пятніцы пачалі вазіць своечасова і неяк трохі палепшыўся рацыён. Хлеба давалі норм, астатняе меню не з лепшых, але часам і я мог гэта есці (улічваючы, што нейкую сечку або пярлоўку я з дзяцінства не еў).
Умовы з майго першага трапляння ў ІЧУ трохі палепелі. Больш няма драўляных вялізных насцілаў, на каторых усе спалі. Цяпер у камерах - ложкі. Я дык пры раздачы бялізны, як бывалы, не слухаў камандаў а набіраў сабе сам поўны набор, астатнія ж — хто без матраца быў па некалькі дзён, хто без бялізны, рушнік "шарагоўцам" толькі ў душ меўся быць выдадзены.
)
У астатнім раскладу ў ІЧУ прытрымліваліся слабавата. На прагулкі не вадзілі, але я потым зразумеў чаму — нават не праз перапоўненасць камераў, а тупа баяліся, што мы пачнем перакрыквацца з тымі, хто ля брамы мог апынуцца. У камеры з перадачак не перадавалі брытвы каб галіцца — веееельмі баяліся, відаць, заточак і ўсяго, што абазлённыя і пабітыя хлопцы маглі ўжыць супраць іх. Таму і агляд з раніцы і ўвечары быў татальны. Зараз лета, таму ў камерах было досыць цёпла, можна было адкрыць фортку. Прусакоў, вошай ці клапоў я не заўважыў. Прынамсі ў маёй камеры.
У пятніцу народ пачалі выводзіць у і ў "Вучэбным класе" хуценька "ваенна-палявым судом" пачалі шэраг людзей адпускаць з неадбытым пакараннем і патрабаваннем, каб больш "ні-ні". Мяне спачатку вывелі з усімі каб і я чакаў чаргі ў клас, але потым загадалі вярнуцца ў камеру — я па спецпраграме "ад званка да званка".
)))
Што нешта за кратамі адбываецца пазітыўнае мы заўважалі і чулі па шматлікіх гудках аўтамабілістаў, што падавалі сігналы з раніцы і да вечара - раз на пяць хвілін дакладна нехта так рабіў. Па мінімуме я лічыў, што гэта - неверагодны рост грамадзянскай свядомасці, раз на ўскрайку горада так часта людзі падаюць свой "голас нязгоды і салідарнасці". Па максімуме лічыў, што пратэсты паціху працягваюцца, мо нейкія заводзікі забаставалі таксама, але паверыць у той размах падзей, што адбыліся літаральна за тры дні, пакуль мяне не было я не мог.
Таму, калі ўвечары ў суботу нас хутка пачалі масава спускаць уніз з рэчамі і нават "па-чалавечы" выпусцілі на прахадной, а не вывозілі кудысьці на іншы канец горада, то гэта было троху нечакана. Дарэчы было заўважна, што персанал пачаў з пятніцы неяк дабрэць у адносінах да нас...
На прахадной сустрэлі сябры, паплечнікі і шмат неабыякавых, за што ўсім — дзякуй!
Асобная падзяка — тым, хто падтрымаў і выручаў, у т.л. Марыне Драбышэўскай, Канстанціну Вараб'ю, Валерыі Валкагонавай, Вользе Пятруковіч, Юнэлі Сальнікавай.
У нашай салідарнасці — моц! Таму мы дакладна не толькі верым, але ўжо можам і пераможам!
;)
Следующая публикация
Нет комментариев