00 запрашаем паглядзець спектакль «Я бачу сонца» – кранальную меладраму на дзве дзеі. Рэжысёр-пастаноўшчык: Дзмітрый Хвцісіяшвілі (Грузія).
З інтэрв'ю Дзмітрыя газеце «Культура»:
— “Я бачу сонца” мае досыць багатую тэатральную біяграфію, існуе адпаведны фільм, аўдыёзапісы. У чым сакрэт папулярнасці?
— Так, першая версія інсцэніроўкі была створана самім Надарам Думбадзэ ў суаўтарстве з вялікім грузінскім рэжысёрам Гігам Лордкіпанідзэ ў 1962 годзе для тбіліскага тэатра імя Катэ Марджанішвілі і з таго часу шмат дзе ставілася. Гэты твор такі запатрабаваны, бо распавядае не толькі пра ваеннае ліхалецце. У ім шмат разваг пра агульначалавечыя каштоўнасці: каханне, шчырасць, клопат пра бліжняга.
Думбадзэ заўсёды імкнуўся раскрыць душэўную прыгажосць свайго героя. Мо таму ў яго кнігах часта сустракаюцца людзі, якіх сёння прынята называць асаблівымі. У “Я бачу сонца” гэта мясцовы блазан Бежана — своеасаблівая візітоўка сяла. Калісьці я задумваў спектакль па аповесці “Дзідро” — у ёй сюжэт закручваецца вакол вар’ята. А яшчэ існуе раман “Закон вечнасці”, у якім з’яўляецца звар’яцелая Марго. Ва ўсіх трох творах гэтыя персанажы — самыя светлыя асобы. На жаль, яны не вытрымліваюць сутыкнення з цынізмам свету і гінуць.
Мне не дае спакою гэтае супадзенне. Нават планую калі-небудзь зрабіць спектакль, у якім звяду іх разам — кожнага са сваёй гісторыяй. Мне падаецца, Думбадзэ надзвычай актуальны, бо праз яго кнігі можна гаварыць пра праблемы аўтызму, сіндрому Дауна і гэтак далей. Пісьменнік настойвае: асаблівыя людзі павінны быць інтэграванымі ў грамадства. І гэта сапраўды магчыма! У майго блізкага сябра нарадзілася дачка з сіндромам Дауна. Вы б ведалі, якая яна чароўная! Побач з такімі людзьмі і мы самі становімся лепшымі.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев