İnsanı xilas edən düşüncələrdi.Düşüncələr həm cənnətdi,həm cəhənnəm.Məsələn Alber Kamyünün xoşbəxt ölüm əsərindəki Merso,Öz unuda bilmədiyi Sevgilisindən qurtulmağ üçün içində Fahişə bir qadın kimi cızdı onu,Xəyanətlərini izlədi,ehtirasında boğdu onu və onu unutdu.
Və yaxud Nietshe,o"Sən sevilməmisən" sözünə sevinc dolu göz yaşlarını Qatdı.O düz sözə,səmimi sözün sevincinə ağladı.
Heç kəs,öz fikrinin birmənalı qarşılanmamasına göz yuma bilmir.
Heç kəs dahilərin Əslində mənbə kimi səndən istifadə etdiyini bilmir.
Biz yaranandan Birbirimizdən fərqli olmamışığ.
Bizi ayıran fikirlərdi.birləşdirən Məhəbbət.
Düz söz əslində acı deyil,Düz sözü sənə deyən,Xoşbəxtçiliyini əlinə uzadanlardır fikrimcə.