Արի քույր իմ,ջերմ զրուցե՜նք կարոտ հոգու լարերով,
Քայլե՜նք շավղով մեր անցյալի,ճախրե՜նք հուշի թևերով,
Ես՝ խորթ գրկից հեռաստանի՜,դալուկ, թախծոտ մրմունջով,
Դու ՝ գգվանքո՜ւմ հայրենիքի,նրա քաղցր կարկաչով:
Գիտեմ,հիմա կարցունքոտվեն աչքերը քո բարելից,
Որ խուժեցի հոգուդ այգին հանկարծակի ու հեռվից,
Ասա՜, քույր իմ ի՞նչ են գոչում լեռները մեր՝ բարձունքից,
Ի՞նչ են պատմու՜մ հովերն անուշ սուլող նրանց թիկունքից:
Ասա՝ դուղու՞մ է դեռ հո՜ղը անցած աշնան հողմերից,
Ողբու՞մ է դեռ երկի՜նքն հայոց,այն մահարկու հարվածից,
Ի՞նչ են սուլում հանդերը մեր գալիք,վաղվա օրվանից,
Ի՞նչ են կանչում հավքերն աշնան գու՞յժ, թե՞ համբավ խնդալից:
Ասա՝ քույր իմ ինչ է հագել Արմաղանն իմ սրբազան,
Ի՞նչ գույնով է երփնել նրան բնութ
Լինում են պահեր,երբ րոպեում՝ մի ամբողջ դարի ճամփա ես անցնում
Մտքիդ սրընթաց թևերին փարած, ինչպես երազում,
Եվ այդ րոպեում դարի այն ծայրում մտովի բազմած
Հակադիր ծայրի արտացոլանքն է հայացքդ գրկում, ինչպես հայելում,
Ոչինչ չի փոխվում:
Թափառուն հավքի նման մտերիմ յուր հին օջախին թողած թիկունքում
Պատմության չու՜ն էլ է վերադառնու՜մ հիմքին մնայուն,
Նոր բույն չի շինում, նույն շրջանակի երեսն է հինում քանդ ու ավերա՜ծ,
Կարկտի զարկից խոցված շյուղերը թողնելով ներսում,
Ոչինչ չի փոխվում:
Անցած ու առկա ժամանակները նույն կիրճերով են քրքջանքով հոսում
Տանելով իրենց Գոռ ալիքներին փրփուր արնագույն,
Ժայռերն են կոծվում,նրանց անդադար զարկից ճաքճքած,դարերով ծեծված,
Նույն հառաչանքն է հառնում դարերից,երբ ու
Ողջույն՝աշխարհի ամենագեղ, սիրագորով ու թախծանուշ նայվացքով, իմ սիրելի, հայոց Մայրեր: Քիչ ուշացումով, սակայն սիրով լի սրտով շնորհավորում եմ ձեզ,այս դալարաբեր, գարնանաշունչ օրվա,ապրիլի յոթի ,Մայրության և գեղեցկության տոնի առիթով, ցանկանում եմ ձեզ հոգու Խաղաղություն և խնդություն ,արևաշող, կապույտ երկինք:Սիրում եմ ձեզ...
Ա՜խ,այս գիշեր մորս տեսա երազում,
Լուսնկան,զերդ արեգակ էր լուսարձակ,
Մի ձագուկ կար նրա կրծքի դրախտում
Խայտուն, ինչպես մավի լճին ծեթ կոհակ:
Այնպես էլ չեր ծերացել իմ սրբուհին
Նույն ժպիտն էր՝ բարության ծով աչքերում,
Նույն այտերից ծիրանավառ ու նրբին
Ասես՝ բալասան էր կաթում մեղրագույն:
Կապույտ առուն համբույր քաղած լուսնյակից
Երփնել էր յուր ալիքները ոսկեգույն,
Հանց գոհարե ո
Երջանկությունս, զերթ փիրուզե քուլա
Ճախր է տալիս պոկված մայր ամպից,
Մերթ վայրէջքում է քար կրծքիս վրա
Մերթ հեգնում, կախված երկնի շուրթերից:
Սիրտս դարձել է աշնան բույն դատարկ
Յուր ներող ծիծռան դարձին միշտ կարոտ,
Շուրջը սև մուժի նման ,ամբոխված
Ագռավներն են գեթ կռավում գարշոտ:
Ուրախությունս, իբրև խաս մահիկ
Գեթ գիշերներն է կյանքիս այցելուն,
Գեթ երազում է, սիրտս թափառիկ
Քաղում հայրենուս համբույրը ներհուն:
Ես տարագիր եմ,արևս դժգույն
Որբացած սիրտս խորթ մայրի գրկում,
Կյանքս,ինչպես մոմ ,բախտիս բուրվառում
Կարոտ է մաշում, հալչում օրնիբուն:
Ախ,մարե՜ք հավետ զօրեր իմ կյանքի
Թող ընդմիշտ տիրի գիշերն ինձ խավար,
Ես երազներիս հույսին եմ գերի
Չունի այլ հնար հոգիս թախծալար:
Արտավան Ս
Արի քույր իմ,ջերմ զրուցե՜նք կարոտ հոգու լարերով,
Քայլե՜նք շավղով մեր անցյալի,ճախրե՜նք հուշի թևերով,
Ես՝ խորթ գրկից հեռաստանի՜,դալուկ, թախծոտ մրմունջով,
Դու ՝ գգվանքո՜ւմ հայրենիքի,նրա քաղցր կարկաչով:
Գիտեմ,հիմա կարցունքոտվեն աչքերը քո բարելից,
Որ խուժեցի հոգուդ այգին հանկարծակի ու հեռվից,
Ասա՜, քույր իմ ի՞նչ են գոչում լեռները մեր՝ բարձունքից,
Ի՞նչ են պատմու՜մ հովերն անուշ սուլող նրանց թիկունքից:
Ասա՝ դուղու՞մ է դեռ հո՜ղը անցած աշնան հողմերից,
Ողբու՞մ է դեռ երկի՜նքն հայոց,այն մահարկու հարվածից,
Ի՞նչ են սուլում հանդերը մեր գալիք,վաղվա օրվանից,
Ի՞նչ են կանչում հավքերն աշնան գու՞յժ, թե՞ համբավ խնդալից:
Ասա՝ քույր իմ ինչ է հագել Արմաղանն իմ սրբազան,
Ի՞նչ գույնով է երփնել նրան բնութ
Հե՜յ, ուր փախար պատանության անսանձ ձի
Հուր հրեղեն նժույգ վայրի, լեռնակա՜ն,
Ե՞րբ մոխրացան կայծակները հրալի
Արձակվող քո սմբակներից բոցկլտան:
Ո՞վ է հիմա ասպետն այն սեգ,սխրալի
Նստած՝ առույգ,ամենազոր միջկունքիդ,
Ո՞ւմ ես տանում դե՜պի ծեգը լուսալի
Թողած ինձ մութ մայրամուտում թիկունքիդ:
Վերադարձիր, իմ թարմության հանգրվան
Գեթ մի պահ տար ինձ աշխարհն այն հեքիաթի ,
Ուր երբեմնի,դրախտի այգուց մայրական
Դու՜րս ելա ես,թնդաց ճիչը երկունքի:
Հե՜յ, իմ դալար կյանքի հավքեր պանծալի
Ո՞ւր չվեցիք, այդպես արագ հեռացաք,
Թևեցիք դե՜պ ծերպերն ի վեր լեռների
Թողնելով ինձ ծոցում վիհերի անտակ:
Ետ թևածեք իմ մաքրության փարոսներ
Խոյացեք դե՜պ անդունդները անհատակ,
Այնտեղ բանտած կյանքս որբ ու տնավեր
Տարե՜ք՝ձեզ հետ մի պահ
Սե՜ր է կաթում երկնի լաջվարդ աչքերից
Հալածվել է ձմեռը արփու շողքերից
Թաց վերմակն ուսերին անցնում է անդե՜ն
Բաց դռներդ սիրտ իմ, գարո՜ւն է արդեն:
Կռունկներն են կանչո՜ւմ մավի եթերքից
Ավետիս են բերել հայրենի հողից,
Տես՝ այնտեղ լողում է մի լուսե ծվեն
Բաց դռներդ սիրտ իմ, գարո՜ւն է արդեն:
Երբ աշնան չուն տարավ հույսդ քեզանից
Կարկամեցիր հյուսիսի գրկում դառնալից,
Լսիր դու մեղեդի՜ն ծորող՝ երկնքեն
Ապաքինվիր սիրտ իմ,գարո՜ւն է նորեն:
Բաց աչքերդ սիրտ իմ, ելիր թմբիրից
Խոստում քաղիր, երգուն հավքերեն լեզվից,
Որ գալիք աշունքին քեզ թևեր շինեն
Երամի հետ տանեն բույնդ քարեղեն:
Աչքերդ միշտ տամուկ, հեգ,արցունքալից
Տառապում ես անդուլ, էրվում կարոտից,
Բաժանությունն է տոչորում քեզ,ինչպես գեհեն
Տոկա՝ սիրտ իմ,
Երբեմնի կյանքս, հանց զվարթ գետակ
Շոյելով յուր դալար ափերը ծաղկուն,
Գլորվում էր անզուսպ,տաշելով հատակ
Սահանքին տանելով երգ ու հաշտություն:
Ծով անրջանքով արբած բովանդակ
Խայտում էր շաղ տալով ծամերը փրփրուն,
Անտեսելով օրեր,տարիք,ժամանակ
Փախչում էր, լքելով հոգս ու դառնություն:
Եվ՝ահա անկարկաչ,խայտանք ու կոհակ
Հետևում հար թողած հունն իր դատարկուն,
Կորցնելով սնուցող աղբյուրները հստակ
Լճացած՝ քաշում է դառն միայնություն:
Երբ հետհայաց եմ նետում հունիս անբնակ
Ցամաքած ակունքն է ինձ ձեռքով անում,
Հասկանում եմ, բախտին էր կյանքս հպատակ,
Իսկ ջանքս պատրանք էր և ունայնություն:
Արտավան Ս
Դու քո բարձրից ցած մի իջիր,պինդ մնա հոգիս
Դառնության համը դու ցածում կզգաս,
Ցած՝այսինքն նսեմ,ստոր ու վայիս
Գահավիժես այնժամ խոսքս կհասկանաս:
Ի վերուստ տրված է քեզ բնություն ուրույն
Վերնայինն է նրա մեջ վրձնել քո ուղին,
Դու եսիդ հետ կազմիր անխախտ միություն
Լոկ փրփուրն է լողում համընթաց հոսքին:
Թե' անկամ հետևես այլոց արշավին
Կյանքդ կնմանվի գետն ընկած փայտի,
Ամբոխը մի սուրու է հպատակ այծին
Սպանդանոցն է վերջին կետը ոչխարի:
Հավատարիմ մնա կամքիդ սեփական
Հույս փայփայիր գեթ Աստծո տաճարում,
Հավատքն է փրկօղակը ծովում փորձության
Անհավատք կխղեդվես նրա հորձանքում:
Գիտցիր մի օր կլքի քեզ բախտդ տիրակալ
Անցողիկ են ամենքը,այս լացի կյանքում,
Քամին էլ է անցորդ,սակայն թվացյալ
Անցելուց թիկունքում հետ
Մարմանդեցին հողմ ու մրրիկ, դարձան զեփյուռ զովասուն,
Փողփողացին զմրուխտավարս անդաստանները ծաղկուն,
Ճերմակիրան կեչիների լսվեց թովիչ սոսավյուն
Հմայվեցի ուշքով համակ,Հոգիս մնաց խռովուն:
Ամեն սոխակ յուր վարդ ունի՝ նրա գովքն է գեղգեղում,
Իրեն պատկանած այգում է հոգու զարդերը շաղում,
Ես՝ որքան էլ ապաստարան ընտրեմ հարմար, իմ հոգուն
Չի հանդարտվի նա ոչմի պահ ճամփաներիս թափառուն:
Ամեն տեղ է բնությունը հրաշքներով առլեցուն
Ծառ ու ծաղկով ալ ու ալվան, առվակներով կարկաչուն,
Ամեն տեղ է մայրն իր ձագին սիրով արբած գուրգուրում
Ա՜խ, իմ հոգին անմայր ձագ է բնազուրկ ու մոլորուն:
Ծննդավայրն է հոգու մայրը, այնտեղ է նա դրախտում
Խորթ ափերի սառնոտ գրկում չկա պաշար հոգեսուն,
Հայրենիքիս գրկում, որքան ձագու
Напишите, что Вы ищете, и мы постараемся это найти!
Левая колонка
О группе
Просьба, не оскорблять собеседников. Оскорбления в адрес первых лиц государства, государственного флага, гимна и герба,- караются администрацией группы.