ԿԱՐՈՏԻ ԿԱՆՉ

Դու սիրում ես ինձ, Ես այդ լավ գիտեմ, Եվ գուցե թաքուն Գիշերներն անքուն Լալիս ես երկար Մեր սիրո համար… Գուցե կանչում ես Դու ինձ երազում, Գուցե տենչում ես, Գուցե աղերսում… Գուցե ուզում ես, Որ ես գամ նորից, Բայց ես չեմ գալիս. Բայց ես չեմ գալիս. Բայց ես չեմ գալիս… 25.09.1970

Այսօր գյուղ էի գնացել, Ման էի գալիս ես սիրով Իմ մանկության վայրերով. Մանկությունս էր ինձ կանչել… Հետ եմ եկել ես հիմա, Սրտաճմլիկ ու տխուր, Շատ է փոխվել ամեն բան, Առաջվանն ու~ր, հիմա ուր… Ծերացել են սարերը, Կնջռոտվել ձորերը, Աղբյուրբերը չեն հոսում, Ինձ ոչ մի բան չի հուզում. Ասես լինի երազում… Չկան անցած օրերը, Ընկերներս սիրասուն, Ինչ-որ մի բան կորել է Ու էլ երբեք չի գա տուն… Ուր ես անհոգ մանկություն…. Ուր են խոտերը փափուկ, Ծաղիկները բազմերանգ, Ա~խ տարիներ դուք անգութ Մանկությունս ուր տարաք…

ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ ԾԱՐԱՎԸ Ես ծնվել եմ Տարոնում, Մեղրագետի ափին, Տարոնը իմ կարոտն է, իմ պապերի ոգին, Կանչում է ինձ անդադար, կանչում գիշեր ու զօր, Հեռու~, մոտիկ մի աշխարհ, մի աշխարհ մոլոր… Որդեկորուս մոր նման` մենակ ու թախծոտ, Սրտում մի վիշտ անսահման, անսահման կարոտ, Կանչում է ինձ խենթի պես, դարձել մի խաչքար, Խենթանում եմ նաև ես, ուր ես քար աշխարհ…. Այնտեղ է իմ արյունը, արմատներս` այնտեղ, Պապենական մեր տունը, հուշերս անմեղ, Մեր թոնրատան կրակը, որ ծխում է դեռ, Պատից կախված ճրագը, հույսերս անմեռ…. Իմ հուշերը անմար են, հույսերս հազար, Իսկ քո սիրտը ժեռ քար է անիրավ աշխարհ. Ծարավն էլ իմ անտակ է և չի հագենա, Թող որ ոչ ոք ինձ նման ծարավ չմնա… Թող որ ոչ ոք ինձ նման ծարավ չմնա, Թող չմնա ինձ նման առանց հ

Ժամանակ, այդպես արագ մի գնա, Այնքա~ն բան ունեմ ես դեռ անելու, Ինձ չի մնացել, քեզ էլ չի մնա, Պատգամներ ունեմ դեռ կատարելու... Շատ մարդկանց այդպես էլ ես չտեսա, Իսկ դու թռչում ես, թևերդ բացել, Հանդիպումներս մնացին կիսատ, Որի համար ես այնքա~ն եմ լացել.... Ես չեմ վախենում և ոչ մի բանից, Լոկ ափսոսում եմ չարածիս համար, Ժամանակ, մի քիչ ժամանակ տուր ինձ, Դեռ պիտի վառեմ կրակներ անմար... Կարոտս անգամ ես դեռ չեմ առել, Իսկ դու փախչում ես, փախչում ես ինձնից, Կարոտից սիրտս այնքա~ն է վառվել, Ժամանակ, մի քիչ ժամանակ տուր ինձ... Ժամանակ այդպես արագ մի գնա, Այնքա~ն բան ունեմ ես դեռ անելու, Ինձ չի մնացել, քեզ էլ չի մնա, Ճամփաներ ունեմ դեռ անցնելու...

Այսօր տատիս եմ հիշել, Հիշել աղոթքը նրա, Տատիս աղոթքն ուրիշ էր, Վերք ուներ սրտի վրա... Աղոթքի մեջ կար կարոտ, Կար կորուսյալ հայրենիք, Խութ, Բռնաշեն և Տարոն, Ողջակիզված ընտանիք... Դեմքը դեպի աղոթրան` Խաչ էր հանում տատս ծեր, Եվ շշնջում ինչ-որ բան. Տատիս աղոթքն ուրիշ էր... Իսկ մենք` անհոգ մանուկներ, Թռչկոտում էինք, վազվզում... Աղոթում էր տատս ծեր, Ու մեզ ոչինչ չեր ասում... Վիշտն է պատել ինձ հիմա. Այսօր տատիս եմ հիշել... Չեմ մոռանա մինչև մահ, Տատիս աղոթքն ուրիշ էր...