Предыдущая публикация
На высокім грудзе амаль усе мае шчонаўцы, героі кнігі "Шчонаўскія абразкі":
Дзе твае дзеці,
што тут пахаваныя?
Па ўсім свеце параскіданыя.
Дзе гаспадыні і гаспадары?
Спяць на высокай гары...
Паслухайце, калі ласка, паэтычны эпіграф да кнігі, перайшоўшы па спасылцы ў першым каментары. Гэта ж цікавей, чым проста глядзець на здымак
Сябры мае шчонаўцы! Спадзяюся, многія з вас памятаюць будынак малаказавода. Мы, шчонаўскія школьнікі, хадзілі з настаўнікам на экскурсію. І наогул, заўсёды бачылі будынак з аўтобуснага прыпынку. Як жа шкада, што нічога не засталося.
Мо ў каго захаваўся здымак? Там працаваў Казакевіч. Мо хто з вас мае з ім кантакты?
У якасці ілюстрацыі здымак нашай Зямчаткі, што працякала непадалёк ад маёнтка, да якога належаў калісьці малаказавод.
РАДУНІЦА НА РАДЗІМЕ
У мінулым годзе не змагла на Радуніцу трапіць ні ў царкву, ні на могілкі. Шторазу перажываю, ці збяруцца мае шчонаўцы, ці прыйдуць адведаць родных. Найперш пра тых думаю, што ў Шчонаве засталіся. Звыкла шукаюць мае вочы цёцю Фаню Лысішыну, што сядзіць на пні ад зрэзанае ліпы поруч з магілкай сыночка, плача і заўсёды сустракае мяне аднолькава: "Алко, няма ўжо майго Вовы..." І не знаходзяць мае вочы цёцю Фаню. Бо ўжо і яна ў сваім доме, са сваім Іванам. Самыя блізкія суседзі нашых бацькоў. Якія ж яны прыгожыя тут, маладзенькія Фаня і Іван! Здымак такі жывы, мілы, прыхінуўшыся адно да аднаго, як у найлепшыя свае маладыя гады...
І сястры яе Мілкі сёння не згледжу. Але вочы
31:28
Суд у Антанёве
Частка І
Ён так і не адбыўся, той суд у Антанёве, у хуткім часе пасля вайны. Адноўленыя савецкія ўлады збіраліся судзіць Уладзіка Васілеўскага. У чым віна? О, яшчэ якая: у вайну быў солтысам.
Быць падсудным, трапіць на лаву падсуднага для нашых людзей ужо адно гэта было ганебным, жахлівым. А калі чалавек ні ў чым не вінаваты, за што яго судзіць? Пасля таго, як навіс над душою Уладзіка суд, не меў ён ні хвіліны спакою. Толькі пра гэта і думаў. Пракручваў у памяці, як стаў солтысам. Як прыйшлі да яго антанёўскія гаспадары і прасілі:
– Уладзік, ты ж такі разумны, пісьменны, пагадзіся!
– Уладзік, ты ж такі бывалы, ты ж у Санкт-Пецярбурзе жыў, свет ведаеш, пагадзіся!
– Уладзік, ты
Вярнулася да свайго Антанёва. Бо і час. Толькі і засталося, што ўкласці, адрэдагаваць ды здымкі падрыхтаваць. Праўда, тут працы нямерана: больш за 700, з Антанёвам звязаных. Добрая палова мусіць у кнізе быць. Ёсць тут раздзел пра Наваградскае педвучылішча, у якім дзве антанёўкі на пачатку пяцідзясятых гадоў вучыліся. Здзівіў мяне гэты абразок. З сённяшнім абсурдам пераклікаецца...
Шчаслівыя!..
У юныя галовы будучых настаўнікаў якую толькі лухту не ўбівалі! Зразумела, што і пра самага страшнага ворага, якім была Амерыка, пры кожнай нагодзе гаварылася. Пра тое, як жудасна эксплуатуюць там працоўных, як працуюць яны днём і ноччу на праклятых буржуяў, а самі галадаюць. Як у гарадах будуюць веліз
загрузка
Показать ещёЛевая колонка
О группе
"Шчонаўскія абразкі" - так называецца мая кніга. Напісаная найперш для тых, чые карані звязаныя са Шчонавам. Шчонава і Антанёва ў маёй памяці заўсёды побач. Хай і тут побач са шчонаўскімі абразкамі будуць і антанёўскія гісторыі
Скрыть информацию
Фото из альбомов