гайшинская СШ

Раздво...Пах сена, хвоі, хлеба, Куцці,- усё не палічыць! А я паглядваю на неба, Ну не, каб чым дапамагчы Бабулі,што яшчэ з ахвотай На кухні посудам грыміць. А я, нябітая блазнота, Зноў пачынаю ціха ныць, Што зорка пэўна ўжо не ўзыйдзе, Хоць ты ўсе вочы праглядзі! І мне ў такой дзіцячай крыўдзе Бяры і спаць тады ідзі... А ў сенцах з журавін кіселік, І з дзічак варыва пахніць. За стол нарэшце ціха селі... Малітва...Так.як мае быць... Гарачы квас, куцця з алеем, Кіселік з цукрам-смаката!... Ад зоркі на душы святлее, Ад свечкі цень на паўкута... Астатняе Дзядам пакінем. Прыйдуць апоўначы яны.. Як тут заснуць малой дзяціне? Ці праўда тое? Без маны? Калоціцца дурное сэрца. І вушка ловіць цішыню. З

Яны даспадобы мне, хай і старыя, Не толькі ў гучанні хвалюючы змест. Як многа гавораць мне назвы такія — Мінск, Пінск, Брэст. Калі паразважыш, няцяжка дазнацца, Бо сведчаць на ўсю неабсяжную шыр, Што продкі любілі спакойную працу — Шклоў, Клецк, Мір. А вораг находзіў,— бязлітасна білі, Трываць не хацелі абразы і слёз, І разам з Бярозаю катаў тапілі — Пціч, Друць, Сож.

«Касцюшка — гэта найшчырэйшы сын свабоды, якога я бачыў, і пры гэтым той свабоды, якая ўключае ўсіх, а не толькі кучку выбраных або багатых», — пісаў пра яго змагар за незалежнасць Амерыкі Томас Джэферсан. Сучаснікі называлі Тадэвуша Касцюшку «сябрам прыгнечаных, ворагам прыгнятальнікаў».