Предыдущая публикация
..
բարև...
ես այն զինվորն եմ, ով զորացրվեց դեռ ծառայությունը չավարտած... Դեռ տանտեր չդարձած, դուրս եկա տանիցս։ Չէի հասցրել կարգին մի ոտքս էլ դեպի կյանք դնել, ճակատագիրը մյուս ոտքս դուրս ուղղեց։ Ինձ հետ շատ բան չեմ վերցրել. մորս տաք գիրկը, հորս՝ դառնությունից սնված կնճիռները, մի բուռ հող հայրենիքիցս, Ձեր աղի արցունքներն ու մի քիչ արև... Տուն բերող կարճ ճամփան թողած գնում եմ տնից տանող երկար ճանապարհով... Ճանապարհիս ինձ նման ճամփորդներ շատ կան. տարբեր տներից ենք դուրս եկել, բայց բոլորիս ճամփան մեկն է... Գնում ենք ու քիչ֊քիչ կտրվում է մեզ՝ մեր տանը կապող թելը... Կտրված թելերը չեն կարվում, անգամ չեն կարկատվում, բայց մեր մայրերն ասեղը մի վայրկյան անգամ ձեռքից ցած չեն դնում... Կարել են ուզում... Մեզ իրենցից բաժանող թելն են ուզում կարել...Դուք չգիտեք՝ ինչ սուր աչք ունի մայրը, ում որդին հեռու է իրենից։
Շարունակում եմ քայլել... Քայլում ու ճանապարհին շաղ եմ տալիս իմ սէրը... Գիտեմ, որ մայրս կհավաքի սիրո ամեն մի հատիկը, կհավաքի ու կապրի իմ սիրով։ Շաղ եմ տալիս նաև վարդեր. մայրս դրանք էլ կհավաքի, կթաթախի արցունքաջրի մեջ ու կբերի ինձ մոտ... Տանս առաջ մորս բերած վարդերն են լինելու... Վարդեր, որոնք տունս իրենց անուշահոտությամբ կլցնեն... Այն տեղը, որտեղ կծաղկեն մորս բերած վարդերը, կլինի իմ վերջին տունը, իսկ ես այդ տան առաջին ու միակ տերը... տուն, որը դուռ ու պատուհան չի ունենա։ Տունս հեշտ կգտնեք. անունս գրված կլինի տանս պատին, կլինեն նաև երկու իրարից տարբեր, բայց իրար շատ մոտ տարեթվեր...Միայն զգույշ կլինեք՝ վարդերը չտրորեք... Դրանց վրա մորս արցունքներն են, ոտք չդնեք վրան...
Կարեն Ավետիսյան,44օրյա պատերազմում անմահացած արծիվ,հավերժ փառք
Следующая публикация
Комментарии 3
Դուք կաք ու կմնաք,կապրեք յուրաքանչյուր հայի սրտում ։
Կապրեք ,քանի դեռ կա հայրենիքը,քանի դեռ կա Հայաստան աշխարհը։
Ես որպես հայի զավակ,իմ ալեհեր գլուխն եմ խոնհարում Ձեզանից յուրաքանչյուրի կենդանի անձի հիշատակի առաջ։
Խոնհարվում եմ Ձեր հերոսածին մայրերի առաջ։
Հավերժ փառք Ձեզ,Ձեր անվանը։