Предыдущая публикация
- 00:08
- 00:03
- 00:05
- 00:04
- 00:25
- 00:30
- 00:08
- 00:13
- 00:00
- 00:16
Փոքրիկ Սիրտը քայլում էր անձրևի տակ
Մոռանալով թե՛ անձրեւանոցը, թե՛ անձրեւանոցը, սառած հոգով...
Ցավից փայլատակեցին կայծակն ու որոտը,
Թրջված դառնության կաթիլներ ցայտեցին...
Հոգնած քայլում էր ջրափոսերի միջով՝ ոտաբոբիկ
Ամբողջ աշխարհը կարծես մրսած էր խոնավությունից...
Կայծակն ու որոտը պարում էին գիշերը,
Տխրությունը անձրևի պես լաց էր լինում թաց ջրափոսերում...
Ես քայլում էի մենակ՝ նայելով տներին,
Պատուհաններից դուրս փնտրելով թեկուզ մի լույս...
Միգուցե ինչ-որ մեկը, անձրևի շղարշի մեջ,
Նա հանկարծ կկանչի քեզ ու կջերմացնի մինչև լուսաբաց...
Իսկ քաղաքը քնած էր, ինչու՞ էին կայծակներ ու որոտներ մարդկանց համար։
Տարերքների խաղը՝ պայծառ ու գեղեցիկ...
Նրանք պատկերացում չունեն, որ ինչ-որ տեղ պատուհանից դուրս,
загрузка
Показать ещё