ИНРО БА ХУД ШИОР КУНЕД!

— Имрӯз вақт намеёбем; — Фардо қувва намемонад; — Пасфардо шояд худи мо набошем... • Ҳеҷ чизро ба фардо нагузоред. • Аз ҳозир барои хушбахт зистанд кӯшиш кунед! • Орзу кунед, дар назди худ максад гузоред ва барои расидан ба он бо ҷидду ҷаҳд меҳнат кунед.

БЕҲТАРИН МАСЛИҲАТҲО ДАР ТАРБИЯИ ФАРЗАНД

• Ба хатогиҳои онҳо сабр кунед; • Вақте ки сухани бад мегӯяд, нахандед; • Уро маломат накунед ва айбашро ба ҳама нагӯед; • Ҳеҷ гоҳ дурӯғ нагӯед; • Кори иҷрокардаашро таъриф кунед ва мукофот диҳед; • Бисёр навозиш намоед, оғӯш кунед; • Мисли дӯсти наздик муомила кунед. Кӯдак аст нагӯед ва корҳои бомаслиҳатиро ҳам сӯҳбат кунед; • Аз Шумо натарсад ва ба Шумо бовар кунад. ДАР ХОТИР ДОРЕД, ПАРРАНДА ОН ЧИРО ДАР ЛОНА МЕБИНАД, ҲАМОНРО МЕКУНАД!

БЕҲТАРИН ДОРОИИ ИНСОН

Ҳабиб Ҷаллоб мегӯяд, ки боре аз Ибни Муборак пурсидам: — Беҳтарин чизе, ки ба инсон дода мешавад, чист? Он шахс: — Ақл, — гуфтанд. — Агар набошад, — гуфтам. — Ахлоқи накӯ. — Агар он ҳам набошад? — Бародари меҳрубону маслиҳатгӯй. — Агар он ҳам набошад-чӣ? — Сукути тӯлонӣ. — Агар он ҳам набошад? — Зудтар мурдан.

ХАТОРО бо ГУНОҲ омехта накунед!

Дили касеро ранҷонидан хато не,
ОЗОР аст.
Дар бораи шахсе аниқ надониста гап задан хато не,
ҒАЙБАТ аст.
Бо ҳаёти касе бозӣ кардан хато не,
НОМАРДӢ аст.
Дурӯғгӯии доимӣ хато не, ин барбод додани
БОВАРӢ аст.
Фарёд задан ба падару модар хато не,
НОНКӮРӢ аст.
Эҳсосоти воқеиро масхара кардан хато не,
НОБАКОРӢ аст.
Дар дилам якеву дар барам яке гуфтан хато не,
ХИЁНАТ аст.
Агар гуноҳҳо ба ҳаёти шумо таъсир нарасонанд, ҳатман ба охирататон таъсир мерасонанд.