Предыдущая публикация
* * *
Зямля ці ўздыхне, без шкадобы, з палёгкай,
Збалелай, скалечанай намі душой,
Калі нас паменее? Вохкай не вохкай –
Мы ўсё-ткі стаім перад пэўнай мяжой…
Вядома, нас многа, дурных, недарэчных.
Народ – як натоўп – бессардэчны і злы.
Адвечна ў жыццёвых мітрэнгах і спрэчках
Жанчыны тут – сцервы, мужчыны – казлы…
Вось так і жывём у скажонай маралі,
Пачуцці высокія ў вершах адно.
Ды ў нейкім каленцы бясконцай спіралі
Мы звалімся зноў на самюткае дно…
Патонем, згарым у сваім Земнаградзе?..
Паўторыцца ўсё ў крутаверці зямной:
Казла пакахаюць, са сцервай паладзяць…
Ці знойдзецца толькі прадбачлівы Ной?..
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 3